Rozlane mleko

Pamiętam ten dwuwiersz. Nie godzi się go powtarzać na stronach katolickiego portalu. Krążył niczym straszak u schyłku stanu wojennego. Zobaczycie, szeptano od ucha do ucha, krew się poleje. Opowiadano o rzekomo znaczonych drzwiach, śledzeniu i gotowych już listach. Upływały dni i miesiące, zmieniła się rzeczywistość, szeptane proroctwa rozpłynęły się w powietrzu przemian niczym mgła nad Wisłą.

Niczym mgła znikały także stawiane przez mieszkańców i pielgrzymów znicze i kwiaty. Ładnych kilka lat upłynęło, a tam ciągle grasowali nieznani sprawcy. Niczym UFO próbowali zniszczyć wszelkie ślady pamięci i rodzącego się od pogrzebu kultu. Później wielokrotnie niszczono tablicę i papieski krzyż, ustawiony jakieś dwieście metrów poniżej miejsca, gdzie księdza Jerzego utopiono. Nie pamiętam, by te czyny spotkały się z agresją czy próbą zemsty okolicznych mieszkańców. Ot, zwyczajnie, z uporem, przynoszono nowe kwiaty i znicze, a tablicę naprawiano. Co najwyżej, od czasu do czasu, można było usłyszeć cichy komentarz. Boją się pamięci. Powtarzający chyba nawet nie mieli świadomości, że nawiązują do słynnego wiersza poety: „Nie bądź bezpieczny, poeta pamięta. Zabijesz jednego, narodzi się nowy. Spisane będą czyny i rozmowy.”

Jakaś mgła lęku unosi się nad Wisłą, że ma być królowa polskich rzek świadkiem wykonania kolejnego wyroku? Podobno chodzi o symbol. A ja, przechadzając się niemal każdego tygodnia po włocławskiej tamie, mam wrażenie, że nie chodzi symbol i prowokowanie dyskusji. Że to ciągle spychany do podświadomości lęk. Od czasu do czasu szukający ujścia w rzekomo niefortunnych propozycjach. Późniejsze tłumaczenia czy dystansowanie się od pojedynczych wypowiedzi na niewiele się zdadzą. Mleko się rozlało. Lęki znalazły upust.