Castel Gandolfo: Pierwszy wywiad Benedykta XVI

Zjawisko to wskazuje jednak na istnienie pewnego popytu. Należy go więc uznać, nie wolno go ignorować, ani odrzucać chrześcijaństwa, pod pozorem, że jest przebrzmiałe, że już spełniło swą rolą i wyczerpało swe możliwości. Trzeba sprawić, aby uznano je za propozycję nieustannie aktualną i żywą, ponieważ jej źródłem jest Bóg, który ukrywa i objawia w sobie nieustannie nowe wymiary. Chrystus zapewnił, że Duch Święty wprowadzi nas w sprawy, o których nie może nam jeszcze powiedzieć. Chrześcijaństwo pełne jest jeszcze nie odkrytych wymiarów i jawi się jako zawsze żywe i nowe, jeśli człowiek stawia swe pytanie z głębi serca. W pewnym sensie mamy tu pytanie i zawartą w nim już odpowiedź, którą żyjemy i którą właśnie przez owo pytanie nieustannie otrzymujemy na nowo. To właśnie powinno być istotą spotkania ewangelii z młodością. RV: Wydaje się, że Europa neguje samą siebie, swe wartości, budowane na fundamencie chrześcijaństwa i humanizmu, że mają one coraz mniejsze znaczenie. My Europejczycy wydajemy się zmęczeni, natomiast Chińczycy albo mieszkańcy Indii wykazują dużą żywotność. Mówimy o korzeniach chrześcijańskich, także w odniesieniu do Traktatu Konstytucyjnego Unii Europejskiej. Europa przeżywa kryzys. Czy takie wydarzenie jak Światowy Dzień Młodzieży, w którym ma uczestniczyć około miliona osób, może być impulsem do poszukiwania korzeni chrześcijańskich, zwłaszcza przez młodych, abyśmy wszyscy mogli żyć „po ludzku”? Benedykt XVI: Mamy nadzieję, że właśnie takie spotkanie mieszkańców wszystkich kontynentów nada jego gospodarzom – staremu kontynentowi - nowy impuls i pomoże abyśmy w europejskich dziejach nie dostrzegali jedynie tego co chore, zmęczone, wybrakowane. Pamiętajmy, że jesteśmy na etapie użalania się nad sobą i samokrytyki. Jednak w dziejach świata zawsze było coś „chorego”, nawet jeśli w naszych, które rozwinęły różnorodne technologie na tak wielką skalę, stało się to o wiele bardziej dramatyczne. Należy też dostrzec wielkie rzeczy, które powstały w Europie. W pewnym sensie, gdyby nie posiadała ona bardzo głębokich korzeni, świat nie mógłby żyć cywilizacją, która rozwinęła się w Europie. Dzisiaj możemy ofiarować światu tylko te korzenie. Zdarza się, że przyjmując cywilizację, ale poszukując innych korzeni, popada się ostatecznie w sprzeczność. Jestem przekonany, że ta cywilizacja, ze wszystkimi swymi zagrożeniami i nadziejami, może być „ujarzmiona” i doprowadzona ku wielkości, jeżeli nauczy się rozpoznawać źródła swej siły, jeśli ponownie zdołamy dostrzec tę wielkość, aby przywróciła kierunek i znaczenie tak dziś zagrożonego bycia Człowiekiem; jeśli w dobrym i złym znów nauczymy się cieszyć, że żyjemy na tym kontynencie, który nadał oblicze światu. Właśnie dlatego spoczywa na nas stały obowiązek ponownego odkrywania tego co prawdziwe, czyste, wielkie i zapewniające przyszłość. W ten sposób będziemy mogli dalej i może nawet lepiej służyć całej ludzkości. RV: Ostatnie pytanie. Czy można sformułować idealny cel Światowego Dnia Młodzieży w Kolonii, jeśli wszystko pójdzie jak po maśle? Benedykt XVI: (śmiejąc się) Oczywiście, aby wśród młodych przeszedł nowy poryw wiary - przede wszystkim wśród młodzieży Niemiec i Europy. W Niemczech nadal mamy wielkie instytucje chrześcijańskie, a chrześcijanie wciąż pełnią wiele dzieł miłosierdzia. Dostrzec jednak można również spore zmęczenie. Jesteśmy tak zaangażowani w rozwiązywanie kwestii strukturalnych, że brakuje nam płynących z wiary entuzjazmu i radości. Jeśli ten poryw zdoła w nas ożywić radość z poznania Chrystusa i nadać nowy dynamizm Kościołowi w Niemczech i Europie, to myślę, że będziemy mogli powiedzieć, iż Światowy Dzień Młodzieży osiągnął swój cel.