Papież o minionym roku, pokoju i chrześcijańskich korzeniach Europy

Nigdy zatem nie może zabraknąć w naszej posłudze wierności wobec Tego, który głęboko włączył nas w swoje kapłaństwo! W centrum naszej egzystencji niech znajduje się zawsze i tylko On: Chrystus! Z upływem lat umacnia się we mnie to przekonanie: Jezus żąda on nas, byśmy byli Jego świadkami, troszczącymi się wyłącznie o Jego chwałę i dobro dusz. To właśnie chciałem ukazać w encyklice "Ecclesia de Eucharistia", jak również w adhortacjach posynodalnych "Ecclesia in Europa" i "Pastores gregis", ogłoszonych w 2003 roku. Ten cel przyświecał mi, gdy ogłaszałem niedawno List apostolski "Spiritus et Sponsa" w czterdziestolecie "Sacrosanctum Concilium" oraz Chirograf z okazji setnej rocznicy Motu proprio Tra le sollecitudini na temat muzyki sakralnej. Czyż nie miłość do Chrystusa skłoniła w październiku Kolegium Kardynalskie, by zebrać się - wraz z przewodniczącymi Konferencji Episkopatów i Patriarchami - dla podjęcia szerokiej i pogłębionej refleksji na temat dzisiejszych wymagań ewangelizacji? Miłość do Chrystusa prowadziła też Podróże Apostolskie, które w tym roku odbyłem do Hiszpanii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny oraz Republiki Słowacji. Świadomość Chrystusowego pragnienia jedności wierzących - "ut unum sint" (J 17,22) - skłoniła mnie wreszcie do nasilenia kontaktów ekumenicznych z przedstawicielami czcigodnych Kościołów prawosławnych, z Prymasem Wspólnoty Anglikańskiej oraz z osobistościami innych Kościołów i Wspólnot Kościelnych, w szczególności tych, które działają w Europie. 4. Europa! Nie mogę nie zauważyć, że kontynent europejski przeżywał w tym roku i nadal przeżywa kluczowy etap w swojej historii, w momencie, gdy otwiera swe granice przed innymi ludami i narodami. Ważne jest, by Europa ubogacona w ciągu wieków przez skarb wiary chrześcijańskiej, potwierdziła swój rodowód i ożywiła na nowo te korzenie. Najważniejszy wkład, jaki chrześcijanie mają wnieść w budowę nowej Europy, to przede wszystkim ich wierność Chrystusowi i Ewangelii. Europa w pierwszym rzędzie potrzebuje świętych i świadków. Ceremonie beatyfikacji i kanonizacji, jakie odbyły się w tym roku, pozwoliły wskazać jako wzory do naśladowania niektóre córki i synów Europy. Wystarczy przypomnieć Matkę Teresę z Kalkuty, ikonę Miłosiernego Samarytanina, która stała się dla wszystkich, wierzących i niewierzących, heroldem miłości i pokoju. 5. Być świadkami pokoju; wychowywać do pokoju! Oto inne niezwykle pilne zadanie dla naszych czasów, w których gromadzą się znowu na horyzoncie niebezpieczeństwa i zagrożenia dla pokojowej koegzystencji ludzkości. Uroczyste obchody czterdziestej rocznicy ogłoszenia encykliki "Pacem in terris" błogosławionego Jana XXIII pozwoliły nam na nowo przeżywać optymizm przepojony chrześcijańską nadzieją tego wielkiego Papieża w chwilach nie mniej trudnych niż nasze. Pokój jest możliwy i dzisiaj, a jeśli jest możliwy, jest konieczny. Chciałem powtórzyć to w Orędziu na najbliższy Światowy Dzień Pokoju. Niechaj Dziecię Betlejemskie, na którego powitanie w tajemnicy Bożego Narodzenia przygotowujemy się, przyniesie światu bezcenny dar swego pokoju. Niechaj nam to wyjedna Maryja, do której sanktuarium w Pompejach udałem się z pielgrzymką w październiku, aby ukoronować w sposób uroczysty Rok Różańca. Z tymi uczuciami składam życzenia wam wszystkim na najbliższe Święta Bożego Narodzenia i na Nowy Rok, z serca wam błogosławiąc. Wesołych Świąt!