Peregrynacja i ratowanie... narodzonych

W przeżywaniu peregrynacji kierować będziemy się słowami księgi Apokalipsy: „Oto czynię wszystko nowe” (Ap 21, 5). Szukając odnowy naszego życia religijnego, musimy pamiętać o słowach papieskiej encykliki: „Kościół żyje dzięki Eucharystii”. W czasach wielkich zawirowań i przemian, źródłem naszej wierności Bogu winien być jak najczęstszy kontakt z Chrystusem w Komunii Świętej, abyśmy z tajemnicy wieczernika czerpali siłę do okazywania naszej wierności Bogu. Gorąco zachęcam, aby duchowym owocem peregrynacji był udział w Mszy świętej także w dni powszednie, by podkreślić, że spotkanie z Chrystusem stanowi najważniejsze źródło siły dla wszystkich naszych działań. Nade wszystko zaś proszę, by każda niedziela była dla nas dniem duchowego umocnienia, które płynie z Eucharystii. Zwłaszcza w odniesieniu do dzieci niewiele pomoże nauczanie katechetów o doniosłości dnia świętego, jeśli w domu usłyszą one od rodziców: „Nie trzeba przesadzać, nikt nie musi chodzić w każdą niedzielę na Mszę świętą”. Znacznie łatwiej jest straszyć, że wróg zniszczy nam tożsamość narodową, niż zadać sobie wysiłek, aby w niedzielę pójść razem z dziećmi na Mszę świętą. Byłoby głębokim nieporozumieniem, gdybyśmy spieszyli spotkać Maryję na peregrynacyjnym szlaku, zaś w naszym tygodniowym rozkładzie zajęć lekceważyli bliskość Jej Syna, który przybywa, by spotkać się z nami w niedzielnej Eucharystii. Aby współpracować z wychowaniem przekazywanym przez szkołę, należy w życiu rodzinnym uczyć dzieci umiejętności wyborów. W nowych warunkach zjednoczonej Europy trzeba umieć wybierać między różnymi stylami życia. Istnieją kraje europejskie, w których w niedzielę nie prowadzi się handlu, by podkreślić, że jest to dzień poświęcony trosce o rodzinę i wartości duchowe. Istnieją jednak również kraje, w których korzyści finansowe są traktowane jako najwyższa wartość, niedziela zaś stanowi dzień rodzinnych wypraw do supermarketów. Z uznaniem przyjmujemy coraz liczniejsze sprzeciwy wobec podobnej wizji życia, w której prawom rynku usiłuje się podporządkować zarówno rodzinne uczucia, jak i ogólnoludzką tęsknotę za świętością. Smutnym znakiem czasu staje się to, że niektórzy nie potrafią już ani odpoczywać, ani cieszyć się wspólnotą najbliższych poza terenem zdominowanym przez handel i reklamę. Proszę Was, abyście przykładem własnego życia kształtowali u dzieci przekonanie, iż więzy rodzinne stanowią wartość, której nie wolno uzależniać od praw rynku. Pamiętając o słowach Jana Pawła II, iż dzień Pański należy napełnić radością Zmartwychwstania (Dzień Pański, p. 1), wspierajmy tych, którzy upominają się o świętość tego dnia. Niechaj nasza kultura chrześcijańska wyrazi się w tym, iż w niedzielę nie będziemy organizować zakupów, ani prowadzić prac w polu. Kultura życia i świadectwo miłosierdzia Tragicznym zjawiskiem, które narasta w ostatnich latach, jest zabijanie narodzonych niemowląt. Praktyka ta świadczy zarówno o zaniku wrażliwości na świętość ludzkiego życia, jak i o całkowitym życiowym zagubieniu niektórych środowisk. Nie wolno nam przechodzić wobec niej obojętnie. Aby ją przezwyciężyć, gorąco apeluję o szeroką współpracę, która stanowić będzie dar naszych wrażliwych serc dla Matki Bożej podczas peregrynacji Jej obrazu. Zorganizujmy wspólnotę skutecznych działań, aby nie przyzwyczaić się do dramatu śmierci bezbronnych istot i nie traktować jej jedynie jako jednego przykrego zdarzenia więcej.