Peregrynacja i ratowanie... narodzonych

Kościół Lubelski dysponuje środkami, aby zapewnić możliwości rozwoju każdego dziecka, które jest odrzucane przez rodziców. Korzystając z ofiar składanych przez Was na tacę w dni zbiórek na Fundusz Obrony Życia, jesteśmy w stanie zapewnić opiekę każdemu dziecku, zanim trafi ono do rodziny czekającej na adopcję. Główny problem leży w tym, by uprzedzić działania osób, które nie chcą przyjąć dziecka przychodzącego na świat i zaraz po jego narodzeniu wydają na nie wyrok śmierci. Aby położyć kres podobnej praktyce, potrzebna jest dyskretna i konsekwentna współpraca wielu środowisk. Współpracę tę będzie koordynował powołany niedawno Ośrodek Ratowania Dzieci Odrzuconych (ORDO). W najbliższym czasie na parafialnych tablicach ogłoszeń podane będą numery telefonów, pod którymi przedstawiciele Ośrodka przyjdą z pomocą w przejęciu opieki nad niechcianymi dziećmi. Będziemy rozprowadzać również foldery, które dotrą do zagubionych rodzin, informując je o możliwości objęcia dziecka opieką przez inne rodziny z pełnym zachowaniem dyskrecji. Wyrażam nadzieję, iż dzięki współpracy Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Legionu Maryi, Akcji Katolickiej będzie można przeciwdziałać bolesnym zjawiskom, które stanowią hańbę naszej epoki. Równocześnie zaś przez chrześcijańskie miłosierdzie, tak istotne dla obecnego pontyfikatu, wyrazimy naszą żywą obecność w kształtowaniu kultury życia, którą głosi całą swą posługą Jan Paweł II. Ważnym składnikiem tej kultury jest jednakowe traktowanie wszystkich osób bez względu na stopień ich zamożności. Nabiera to szczególnej wagi w szkołach publicznych, kiedy powiększa się kontrast między ubogimi i bogatszymi. Polecam wrażliwości katechetów, nauczycieli i rodziców wspólną troskę o to, by w organizacji roku szkolnego wykluczyć jakiekolwiek działania, które mogłyby ranić najbiedniejszych. W szczególności nie wolno aprobować kosztownych strojów pierwszokomunijnych, drogich studniówek czy nadzwyczajnych zbiórek w środowisku, gdzie dzieci bezrobotnych mogą jeszcze boleśniej przeżywać swą biedę. Tym bardziej niedopuszczalna jest sytuacja, by w szkołach publicznych wprowadzać jakiekolwiek różnice w programie nauczania dla tych dzieci, które opłacałyby dla siebie specjalne zajęcia niedostępne dla ich ubogich kolegów. Podobna organizacja zajęć stanowiłaby zaprzeczenie podstawowych zasad wychowania. Pamiętajmy o tym, iż w życiu Maryi nie znajdziemy żadnych oznak stylu współczesnych nowobogackich. Nie chciała imponować bogactwem. Składając w świątyni jerozolimskiej ofiarę, złożyła jako dar dwa gołębie, którą to ofiarę składały ubogie rodziny (Łk 2, 24). Przeżywała bezdomność zarówno na wygnaniu w Egipcie, jak i wtedy, gdy po ukrzyżowaniu Syna nie miała domu, gdzie mogłaby schronić się w świętym mieście i dopiero konający Jezus polecił Ją opiece umiłowanego ucznia. Gdybyśmy byli bezpośrednimi świadkami tamtej sceny, na pewno zaprosilibyśmy Maryję do naszych rodzin. W przededniu peregrynacji umiejmy skierować to samo zaproszenie do bliźnich, którym potrzebny jest nasz gest serca. Zechciejmy rozpoznać Maryjne rysy w samotnej matce zmagającej się z biedą i biurokracją, w dzieciach z rodziny dotkniętej przez bezrobocie, w dziecku, które jeszcze się nie narodziło a już najbliżsi wydali na nie wyrok śmierci. Jest wiele ważnych spraw, w których jesteśmy Maryi potrzebni, aby radosne „Magnificat” rozbrzmiewające na szlaku Jej nawiedzin mogło dotrzeć do wszystkich środowisk. Na progu kolejnego roku szkolnego błogosławię wszystkim, którzy będą się trudzić, aby wspólnie kształtować trudne ideały humanizmu, ukazywanego przez Maryję w Jej służbie człowiekowi i wierności Bogu. Niech współdziałanie wychowawców i uczniów pozwoli nam wprowadzać w życie te wartości, za które ginęli uczestnicy Powstania Warszawskiego i żołnierze broniący Ojczyzny 65 lat temu. Niech Maryja wniesie poczucie radości i piękna w codzienne świadectwo Waszej wiary. Wasz Pasterz Arcybiskup Józef