Watykan: Przedstawiono adhortację "Sacramentum Caritatis"

Adhortacja „o Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła” jest owocem XI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, które odbyło się w październiku (2-23 października) 2005 roku. Przypomniał o tym podczas konferencji prasowej sekretarz generalny Synodu, abp Nikola Eterović. Temat zgromadzenia synodalnego wybrał jeszcze Jan Paweł II. Benedykt XVI 13 maja 2005 r., już niecały miesiąc po swym wyborze potwierdził zwołanie Synodu o Eucharystii, wyznaczając jego datę. Obok zwyczajnej procedury związanej z opracowaniem dokumentu roboczego na Synod bezpośrednim przygotowaniem do niego był też Rok Eucharystyczny ogłoszony przez Jana Pawła II i rozpoczęty jeszcze za jego pontyfikatu. Benedykt XVI wniósł w obrady synodalne wiele własnych cennych refleksji – podkreślił abp Eterović. Treść papieskiego dokumentu przedstawił kard. Angelo Scola, który był relatorem generalnym zgromadzenia synodalnego. Patriarcha Wenecji wskazał, że wśród wielu określeń, jakie w ciągu wieków stosowano do Eucharystii, Papież wybrał użyte przez św. Tomasza wyrażenie „Sacramentum Caritatis” – „Sakrament Miłości”. W ten sposób posynodalna adhortacja podejmuje idee jego encykliki „Deus caritas est”. „Eucharystia została przedstawiona właśnie jako sakrament Bożej miłości, akcja liturgiczna, która daje nam doświadczyć tej miłości" - zuważył kard. Scola. Ta miłość zadziwia, nadal budzi zdumienie. Zdumiała dwunastu apostołów, gdy Jezus pochylił się, by umyć im nogi, umiłowawszy ich aż do końca. Zdumiała uczniów z Emaus przy łamaniu chleba. "W ten sposób Eucharystia, jeśli można tak powiedzieć, zostaje dana również dzisiaj, po dwóch tysiącach lat, jako droga dostępna dla ludzi naszych czasów, aby doświadczyli miłości prawdziwej, «pięknej miłości», i aby nauczyli się miłości. Tych dwóch rzeczy bardzo potrzeba w naszych czasach” - powiedział patriarcha Wenecji. Kard. Scola zwrócił uwagę, że adhortacja „Sacramentum Caritatis” wiąże się z realizacją Soboru Watykańskiego II. Papież potwierdza dobroczynny wpływ posoborowej reformy liturgicznej na życie Kościoła, niezależnie od pewnych zauważonych nadużyć. Zawiera ona bogactwa nie w pełni jeszcze wykorzystane. Dokument składa się z trzech części, zatytułowanych: (I) „Eucharystia, tajemnica wiary”, (II) „Eucharystia, tajemnica celebrowana” oraz (III) „Eucharystia, misterium życia”. Znajdujemy tu pogłębioną refleksję teologiczną nad różnymi jej aspektami i co najmniej 50 wskazań praktycznych o charakterze liturgiczno-duszpasterskim. Mowa np. o jej związkach z innymi sakramentami, zwłaszcza kapłaństwem i małżeństwem. Benedykt XVI podkreśla znaczenie kapłańskiego celibatu jako naśladowania Chrystusa, potwierdzając jego obowiązywanie w Kościele obrządku łacińskiego. Wskazuje także, iż „węzeł małżeński jest wewnętrzne powiązany z jednością eucharystyczną Chrystusa-Oblubieńca z Kościołem-Oblubienicą”. Porusza przy tym sprawę nierozerwalności małżeństwa, równocześnie jednak zachęcając do troski duszpasterskiej o osoby rozwiedzione. Inne wskazania dotyczą piękna liturgii i poziomu kaznodziejstwa.