Zmarły Borys Jelcyn przyznawał się do prawosławia

Jako głowa państwa najczęściej odwiedzał świątynię Chrystusa Zbawiciela, ale widywano go także w podmoskiewskiej cerkwi św. Borysa i Gleba, położonej niedaleko jego rezydencji. Borys Jelcyn urodził się 1 lutego 1931 we wsi Butka w obwodzie swierdłowskim (według innych danych - w samym Swierdłowsku, czyli dzisiejszym Jekaterynburgu). Ukończył Politechnikę Uralską w Swierdłowsku jako inżynier budowlany. W 1961 wstąpił do partii komunistycznej, w której stopniowo robił coraz większą karierę, a od 1968 był już członkiem jej aparatu. W 1976 został I sekretarzem partii w Swierdłowsku, a w 1981 wszedł w skład Komitetu Centralnego KPZR. Ogólnokrajowa kariera polityczna Jelcyna rozpoczęła się w połowie lat osiemdziesiątych, gdy na czele partii stanął Michaił Gorbaczow. W 1986 powierzył on temu stosunkowo młodemu (jak na warunki sowieckie) działaczowi zadanie walki z korupcją, co szybko z jednej strony zyskało mu dużą popularność wśród szerokich mas, z drugiej jednak skłóciło go z licznymi jeszcze wówczas w Biurze Politycznym "twardogłowymi". W rok później przestał pełnić stanowiska zarówno w Komitecie Moskiewskim, jak i w Biurze Politycznym. Jego popularność wzrosła ogromnie, gdy w 1990 już jako przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR wystąpił z KPZR. W czerwcu 1991 wygrał wybory prezydenckie. Gdy w sierpniu tegoż roku w Moskwie doszło do puczu wywołanego przez "twardogłowych" w obronie upadającego reżymu komunistycznego i obalono M. Gorbaczowa, Jelcyn jednoznacznie sprzeciwił się zamachowcom i w znacznym stopniu dzięki jego zdecydowanej postawie w obronie demokracji puczyści ponieśli klęskę. W grudniu tegoż roku przyczynił się do pokojowego rozpadu ZSRR, choć zarazem dbał o imperialne interesy i pozycję Rosji. Sprzeciwiał się rozszerzeniu NATO na obszary postsowieckie oraz dążeniom do uniezależnienia się republik autonomicznych, zwłaszcza Czeczenii. Ustąpił z urzędu prezydenta 31 grudnia 1999, przekazując władzę Władimirowi Putinowi. W niekomunistycznej Rosji Jelcyn dał się szybko poznać jako człowiek wierzący. 7 stycznia 2000 podczas ogólnoprawosławnych obchodów Roku Świętego w Betlejem był tam jednym z gości honorowych (obok głów innych państw prawosławnych). Pozostawał w bliskich kontaktach z patriarchą Aleksym II, choć nieraz sprzeciwiał się niektórym planom popieranym przez tego ostatniego. Na przykład w 1996 zawetował projekt nowej ustawy wyznaniowej, który poważnie ograniczał wolność religijną, a cieszył się poparciem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Jako szef państwa najczęściej odwiedzał największą świątynię rosyjską - pw. Chrystusa Zbawiciela w stolicy, ale prywatnie można go było nieraz spotkać w cerkwiach podmoskiewskich: św. Michała Archanioła w Tropariewie i św. Borysa i Gleba na Rublowce w pobliżu jego podmiejskiej rezydencji.