Odroczona rozprawa w Strasburgu

Rozprawa została wyznaczona na podstawie skargi, wniesionej przeciwko Polsce przez Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny w listopadzie 2003 roku. Kościół prawosławny skierował do ETPC skargę dotyczącą niektórych zapisów ustawy o stosunku państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Zdaniem PAKP naruszały one konstytucyjną zasadę równości wobec prawa i zasadę równouprawnienia Kościołów w Polsce. Sprawa została skierowana do Trybunału Konstytucyjnego, który jednak w kwietniu 2003 roku uznał te przepisy za zgodne z konstytucją. Odpowiedzią na te decyzje była skarga złożona w Europejskim Trybunale Praw Człowieka. Sprawa dotyczy kwestii majątkowych. W myśl ustaw o stosunkach państwa polskiego z poszczególnymi Kościołami, nieruchomości lub ich części, znajdujące się we władaniu kościelnych osób prawnych, stawały się z mocy prawa ich własnością, po wejściu w życie tych przepisów. Uprawnienie takie miał również Kościół prawosławny. W ustawie wystąpiło jednak zastrzeżenie, że nie dotyczy to ponad dwudziestu świątyń pounickich, pozostających we władaniu prawosławnych w południowo-wschodniej Polsce. Ustawodawca umieścił tam odesłanie do nowej ustawy, która nie powstała. Wyjątek ten był podstawą do skargi złożonej do Trybunału Konstytucyjnego, a potem do ETPC w Strasburgu - jako dowód na brak równości Kościołów.