Homilia na mszy wieńczącej XXIII Światowe Dni Młodzieży

Jako źródło naszego nowego życia w Chrystusie Duch Święty jest także w najprawdziwszy sposób duszą Kościoła, miłością, która łączy nas z Panem i łączy nas wzajemnie, jest światłem, które otwiera nam oczy, byśmy wszędzie wokół siebie dostrzegali cuda łaski Bożej. Tu w Australii, tej "wielkiej południowej ziemi Ducha Świętego", wszyscy doświadczyliśmy w niezapomniany sposób Jego obecności i mocy w pięknie przyrody. Nasze oczy zostały otwarte, aby mogły dostrzec otaczający nas świat taki, jaki jest naprawdę ― jak mówi poeta ― "przesycony Bożą wielkością", pełen chwały Jego stwórczej miłości. Także w tym wielkim zgromadzeniu młodych chrześcijan z całego świata wyraźnie doświadczyliśmy obecności i mocy Ducha w życiu Kościoła. Zobaczyliśmy, czym Kościół jest naprawdę ― Ciałem Chrystusa, żywą wspólnotą miłości, która ludzi wszystkich ras, narodów i języków we wszystkich czasach i w każdym miejscu łączy w jedności zrodzonej z wiary w zmartwychwstałego Pana. Moc Ducha Świętego nigdy nie przestaje napełniać Kościoła życiem! Poprzez łaskę sakramentów Kościoła ta moc przenika głęboko do naszego wnętrza, niby podziemna rzeka, która zasila ducha i przybliża nas coraz bardziej do źródła prawdziwego życia ― do Chrystusa. O mocy mieszkającego w nas Ducha wspaniale napisał św. Ignacy Antiocheński, który zginął męczeńską śmiercią w Rzymie na początku II w. Pisał on o Duchu jako o źródle żywej wody tryskającym w jego sercu i szepcącym: "Podejdź, podejdź do Ojca!" (por. Do Rzymian 6, 1-9). Ale ta moc, ta łaska Ducha Świętego nie jest czymś, na co możemy sobie zasłużyć czy czymś, co możemy osiągnąć, możemy ją tylko otrzymać jako czysty dar. Miłość Boga może wyzwolić swoją moc tylko wtedy, gdy pozwolimy, by przemieniła nas od środka. Musimy pozwolić jej przebić się przez twardą skorupę naszej obojętności, duchowego znużenia, ślepego ulegania duchowi naszych czasów. Dopiero wtedy pozwolimy jej rozbudzić naszą wyobraźnię i kształtować nasze najgłębsze pragnienia. Dlatego tak ważna jest modlitwa ― i ta codzienna, osobista, odmawiana w ciszy serca i przed Najświętszym Sakramentem, i ta liturgiczna, odmawiana w sercu Kościoła. Modlitwa jest czystym otwarciem na łaskę Bożą, na czynną miłość, na komunię z Duchem, który w nas mieszka i przez Jezusa prowadzi nas w Kościele do naszego Ojca niebieskiego. Mocą swojego Ducha Jezus jest zawsze obecny w naszych sercach i spokojnie wyczekuje momentu, kiedy w ciszy zbliżymy się do Niego, by usłyszeć Jego głos, by trwać w Jego miłości i przyjąć "moc, która płynie z góry" i uzdalnia nas do bycia solą i światłem dla naszego świata. Wstępując do nieba, zmartwychwstały Pan powiedział do swych uczniów: "Będziecie moimi świadkami (…) aż po krańce ziemi" (Dz 1, 8). Tu, w Australii, dziękujmy Panu za dar wiary, który dotarł do nas jako skarb przekazywany z pokolenia na pokolenie we wspólnocie Kościoła. Dziękujmy w sposób szczególny tu, w Oceanii, za wszystkich tych, którzy budowali Kościół na tej ziemi ― bohaterskich misjonarzy, ofiarnych kapłanów i zakonników, chrześcijańskich rodziców i dziadków, nauczycieli i katechetów, świadków takich, jak bł. Maria MacKillop, św. Piotr Chanel, bł. Piotr To Rot i wielu innych! Moc Ducha Świętego, która ujawniła się w ich życiu, nadal działa w dobrych dziełach, które pozostawili, w społeczeństwie, które kształtowali, a które dziś jest wam powierzone.