Hospicjum to też życie

- Wielu młodych konfrontuje się z bólem, cierpieniem. Zostają wolontariuszami i pomagają ludziom często terminalnie chorym. Co ich motywuje? Przychodzą dlatego, że są sprowokowani własnymi pytaniami. Każdy dojrzewający człowiek, szukając swojej drogi życia, stawia pytania o to, co w życiu jest ważne, co tak naprawdę się liczy. Myślę, że wielu przychodzi w tym celu. Inni – ponieważ podjęli decyzję, że chcą pomóc. Przychodzą też wiedzieni ciekawością, odbywają szkolenia. Potem przychodzi moment konfrontacji z niełatwą rzeczywistością. Oprócz wspaniałego etosu wolontariusza jest codzienność, czyli ból, smutek, czasami bardzo przykry zapach czy straszny widok. Są i tacy, którzy tego nie wytrzymują. Nie przymuszamy nikogo, bo wiemy, że to nie jest łatwe. Częściej problemem jest śmierć kogoś, kto był pierwszym podopiecznym. To bywa bardzo bolesnym przeżyciem. Wtedy także staramy się przyjść ze wsparciem. Ci, którzy przejdą już ten moment i zdecydują się zostać, są z nami w wolontariacie długo. Ale nawet, gdy ktoś przeżyje tylko jedno takie doświadczenie, albo tylko skończy szkolenie, dostanie certyfikat i potem już z nami nie jest, to jednak warto, choć wydaje się to czasami syzyfową pracą, bo np. ze 100 ludzi, którzy przyjdą na szkolenie, 10 zostaje. Ale tych 100 usłyszało o hospicjum, o dobrych standardach opieki, więc oni – wierzę w to głęboko – będą inaczej traktować chorych czy starszych wokół siebie. A ci, którzy zostają, są zapłatą dla tych, którzy uczą. Jest wielką radością, gdy możemy zobaczyć ich przy chorych. Często sami mówią: „Myśleliśmy, że dużo damy tym chorym, a nagle odkrywamy, będąc tutaj, że my o wiele więcej otrzymujemy. Teraz rozumiemy, co w życiu jest ważne, piękne i jak je przeżyć, żeby miało ono sens, żebyśmy nie żałowali przeżytych dni”. Jest to więc pewna inwestycja we własne człowieczeństwo i odnalezienie sensu w życiu. - Wydaje się, że wystarczy przyjść do hospicjum i posiedzieć przy chorym. Wy wydaliście „Podręcznik wolontariusza hospicyjnego”. Czy to oznacza, że trzeba się tego uczyć krok po kroku? Podobnie jak cały świat idzie dziś w kierunku profesjonalizmu, również wolontariusz powinien być „profesjonalistą”. Mamy w wolontariacie ludzi różnych specjalności, różnych dróg życia, profesji, uczelni czy szkół. Ale chcemy nauczyć ich podstaw, jeśli chodzi o wolontariat niemedyczny, czyli całej wiedzy o tym, czym w ogóle jest hospicjum. Jeśli zaś chodzi o grupę bardziej zaawansowaną, czyli wolontariuszy medycznych, jest to podstawowe szkolenie dotyczącego tego, jak przygotować się i jak pomagać choremu. Nigdy nie będzie to oczywiście praca samodzielna, bo są także lekarze i pielęgniarki, ale zawsze będzie to duże wsparcie. - Ma Ksiądz jakieś marzenie dotyczące ruchu hospicyjnego w Polsce? Jest nim połączenie wolontariuszy spośród młodzieży szkół średnich i studentów, a nawet gimnazjalistów, z wolontariuszami z grupy 50+. Są to młodzi emeryci i mają czas, żeby pomagać innym. Kiedy przejdą szkolenie i trafiają do naszych ośrodków, okazują się bardzo cennymi pomocnikami. Marzy mi się, żeby każdy ośrodek paliatywno-hospicyjny był taką wielopokoleniową rodziną, gdzie najmłodsi wolontariusze będą się uczyć od starszych, gdzie aktywni zawodowo będą wspierani i przez młodych, i przez starszych, a chorzy, którzy czekają na pomoc, nie będą jej pozbawieni i otrzymają fachową opiekę medyczną oraz doświadczą obecności, życzliwości, ciepła, wsparcia psychicznego i duchowego. Jeśli uda się to osiągnąć w jak największej liczbie ośrodków, to warto mówić i przypominać, że hospicjum to też życie i przyczyniać się do tego, żeby jak najwięcej ludzi powiedziało: Ja też lubię pomagać, ja też chcę zrobić coś dobrego dla ludzi wokół mnie.