Hospicjum to też życie

- W Polsce wszyscy narzekamy na niewydolność służby zdrowia, a jednak ruch hospicyjny rozwija się bardzo dynamicznie i może być przykładem dla całego Zachodu. Dlaczego tak się dzieje? Myślę, że odpowiedź na to pytanie leży właśnie w dobrej współpracy, choć oczywiście zawsze mogłaby ona być lepsza. Dlatego np. prowadzone są kampanie edukacyjne: „Hospicjum to też Życie”. Jest bardzo dobra współpraca służby zdrowia – lekarzy i pielęgniarek, Kościoła – kapelanów i instytucji kościelnych wspierających, a często prowadzących dzieło hospicyjne w większości ośrodków w Polsce, oraz trzeciej grupy ludzi, których nazywam dobrymi aniołami hospicyjnymi, czyli wolontariuszy. - Często Ksiądz mówi: nie wystarczy wiedzieć, że chorzy są wśród nas, trzeba też coś robić... Czy z tego przekonania wynika zaproszenie do wolontariatu ludzi młodych? Młodzi są otwarci, stawiają sobie wiele pytań, dlatego też z kampanią promującą wolontariat trafiliśmy do szkół. Każda z nich otrzymała film edukacyjny „Hospicjum widziane od środka”, książki mające pomóc w przygotowaniu wolontariuszy. Wszystko po to, żeby przede wszystkim młodych ludzi oswoić z trudnym tematem końca życia, żeby o tym rozmawiać. Jest to temat wciąż rzadko dyskutowany w całym systemie edukacyjnym czy w katechezie. Trzecim celem jest uświadomienie, że nie wystarczy wiedzieć, ale można coś jeszcze zrobić. Okazuje się, że wielu nauczycieli, wychowawców, katechetów skutecznie zachęciło młodych ludzi do tego, żeby poszli do hospicjum albo domu opieki, na początek z jakimś koncertem czy inną inicjatywą. To pierwszy krok, po którym, mamy nadzieję, będzie następny, mianowicie, że niektórzy z tych młodych ludzi powiedzą: „Chcę pomagać”, przejdą szkolenie i zostaną wolontariuszami. Nawet, jeśli trwałoby to tylko rok, wierzę głęboko, że zostawi to głęboki ślad, który pozwoli w przyszłości zaopiekować się chorą matką czy ojcem albo innymi bliskimi osobami i nie pozostać obojętnym na ich cierpienie. - Formujecie wolontariuszy, a zarazem budzicie wrażliwość na potrzebujących… KWierzę, że nasza akcja zmienia postawy społeczne. Kiedy ludzie uświadomią sobie, że ktoś obok cierpi i że pomagając mu, okazując chrześcijańskie miłosierdzie, można również wyznawać swoją wiarę, wtedy świat wokół nas staje się trochę lepszy. To chyba jest sposób na to, żebyśmy z „narzekaczy” stali się ludźmi czyniącymi dobro w naszym otoczeniu, które niejednokrotnie jest trudne. W moim przekonaniu każdy wolontariusz, który przyjdzie, przeszkoli się i potem spotka z chorym, przyczyni się do zmniejszenia w nim samotności, lęku, bólu. Ból ma bowiem, oprócz fizycznego, także wymiary emocjonalny i duchowy. Wtedy jeszcze łatwiej zrozumieć, dlaczego warto inwestować w wolontariat i do niego zachęcać. - Zachęcać do otwarcia na wolontariuszy musicie także same „struktury szpitalne”. Skąd taka potrzeba? Zachęcamy menadżerów szpitali czy hospicjów podlegających państwowej służbie zdrowia, bo niektórzy z nich mówią, że wolontariat jest kłopotem, sprawia problemy administracyjne, prawne czy ubezpieczeniowe. To są wymówki osób, które nie chcą podjąć trudu inwestycji w wolontariat. Na początku wydaje się, że to strasznie dużo kosztuje i że mało jest z tego korzyści. Myślę jednak, że każdy, kto myśli nie tylko o korzyściach bezpośrednich, czyli o przepływie pieniędzy, ale także o samopoczuciu chorego, da się przekonać do tego, że każdy przygotowany wolontariusz poprawia jakość życia chorego i jest realnym wsparciem dla personelu medycznego, jest uzupełnieniem dobrej i profesjonalnej opieki.