Węch owczarni

Podczas pierwszego rozważania na „Anioł Pański” papież Franciszek zacytował słowa pewnej staruszki z Buenos Aires: „Gdyby Pan nie wybaczał wszystkiego, świat byłby nie istniał”. I dodał: „To mądrość, jaką daje Duch Święty”. Jest to przykład tego, co w teologii nazywane jest zmysłem wiary wierzących (łac. sensus fidei fidelium). Chodzi o duchowy instynkt, który posiada zarówno ogół ochrzczonych, jak i pojedynczy wierzący. Ten zmysł można porównać do „dogmatycznego kompasu”, który pozwala intuicyjnie odróżniać prawdę wiary od jej przekłamań. Przekonanie o zmyśle wiary Ludu Bożego ma silne podstawy biblijne, przypomniane zostało przez Sobór Watykański II i zyskuje na znaczeniu w Kościele. Bywa jednak czasem interpretowane w sposób fałszywy, w duchu naszych czasów. W świecie polityki i mediów ogromną rolę odgrywają dziś sondaże i tzw. opinia publiczna. Łatwo przenieść na Kościół myślenie w kategoriach politycznych. A wtedy sensus fidei staje się katolicką wersją „opinii publicznej”, w której rozstrzygające znaczenie ma większość. Tego typu interpretacji towarzyszą zwykle postulaty demokratyzacji Kościoła. Takie spłaszczone, a często wręcz fałszywe pojmowanie zmysłu wiary promuje ostatnio „Tygodnik Powszechny”, szczególnie w kontekście trudnych moralnych wymagań katolickiej etyki małżeńskiej. Papieska Komisja Teologiczna od dłuższego czasu pracuje nad objaśnieniem i pokazaniem klucza interpretacyjnego sensus fidei. Czekając na ten bardzo potrzebny dokument, przypomnijmy kilka najważniejszych elementów katolickiego rozumienia doktryny o zmyśle wiary. Jak wynika z wypowiedzi papieża Franciszka, ten dar wymaga większego docenienia w Kościele.