Terapia wstrząsowa

Wobec arcybiskupa Stanisława Wielgusa część polskich mediów zdecydowanie przekroczyła wszelkie dopuszczalne granice. To, co zrobił sobotni Fakt, nazywając nowego metropolitę warszawskiego „arcykapusiem” pokazuje, że nie tylko o prawdę w całej tej medialnej batalii chodziło, ale również o zniszczenie człowieka i o atak na Kościół. Warto zwrócić uwagę, że choć oświadczenie, które wydał rzecznik prasowy Stolicy Apostolskiej o. Federico Lombardi zawiera zaskakująco surową w porównaniu z poprzednimi oświadczeniami watykańskimi ocenę abp. Wielgusa, to kilkakrotnie podkreśla, że całą sprawę traktuje właśnie w kategoriach ataku na Kościół. Niezwykle niepokojące są informacje o ingerencji najwyższych władz państwowych w całą sprawę. Stanowią one potwierdzenie wcześniejszych (pochodzących nie tylko z ostatnich dni) pogłosek o podejmowanych przez polityków działaniach, zmierzających w istocie do wpływania na wewnętrzne sprawy Kościoła. Konkordat wyraźnie mówi, że takie praktyki są niedopuszczalne. W zaledwie kilka godzin po rezygnacji abp. Wielgusa trudno przewidzieć jej wszystkie skutki. Z pewnością nie rozwiązuje ona poważnych problemów, wobec których Kościół katolicki w Polsce stał od dawna. Niektóre z nich ujawniły się w ostatnich miesiącach z wyjątkową jaskrawością, inne nadal pozostają w cieniu. Można jednak stwierdzić, że swą dramatyczną decyzją abp Wielgus otwiera drogę do ich rozwiązania. I - paradoksalnie - swoją postawą w ostatnich dniach wskazuje nie tylko pewne schematy myślowe, funkcjonujące w liczącej się części hierarchii i wiernych świeckich, ale również dowodzi, że można je przełamać kierując się wiernością Chrystusowi i dobrem wspólnoty wierzących. Błędem byłoby lekceważenie tego, co zdarzyło się w warszawskiej katedrze bezpośrednio po ogłoszeniu przez abp. Wielgusa rezygnacji, w czasie kazania Prymasa oraz po zakończeniu liturgii (nawiasem mówiąc, czy rzeczywiście należało tak ważne i trudne rzeczy ogłaszać w czasie Mszy świętej, narażając się na jej zakłócanie?). Niestety, sprawa abp Wielgusa nie zniwelowała, lecz raczej uwyraźniła podział wśród polskich katolików, wynikający z różnej wizji Kościoła. A okrzyki w świątyni skierowane przeciwko decyzji Papieża dowodzą, że podział ten oparty jest przede wszystkim na emocjach. Pokazują również, że w ostatnich latach niewiele w Kościele w Polsce zrobiono, aby ten podział zniwelować. Polityka okopywania się w swych obozach i unikania wewnątrzkościelnego dialogu musiała wcześniej czy później doprowadzić do wybuchu. Smutne, że trudna sytuacja w dniach poprzedzających niedoszły ingres abp. Wielgusa również nie skłoniła osób odpowiedzialnych za kształt wspólnoty katolickiej w Polsce do rozmowy. Mimo wszystko zdarzenia z pierwszych dni stycznia dają nadzieję, że zaczną się zmiany na lepsze. W trudnych dniach można było zauważyć wielkie zatroskanie i zaangażowanie na rzecz dobra Kościoła wielu świeckich i „zwykłych” („szeregowych” - jak lubi ich nazywać ks. Isakowicz-Zaleski) księży. Rozwiązania poszukiwali nie w tajnych negocjacjach, lecz w wielkiej akcji modlitwy za pasterzy i cały Kościół w Polsce. A także w gotowości do poznania prawdy, przebaczenia i przyjęcia człowieka, którego mianował Papież. Kościół w Polsce musi iść naprzód. Musi wypełniać swą ewangelizacyjną misję. Jest Polakom niezwykle potrzebny. Nie może pozwalać, by nadal zatrzymywały go nieliczne grzechy popełniane przez ludzi Kościoła w przeszłości. Trzeba rozjaśnić jej mroki. Trzeba wreszcie pokazać, jak wielką i heroiczną rolę odegrał w minionym półwieczu i nie bać się, że wśród tysięcy bohaterów będzie kilkudziesięciu czy nawet kilkuset judaszów. Jezus powiedział „Prawda was wyzwoli”, prawda, a nie mówienie o prawdzie. Sprawa abp. Wielgusa wyjdzie Kościołowi na dobre. Jest terapią wstrząsową, za którą pójdą dalsze działania leczące. Czasami trzeba ostrej ingerencji, aby dokonać zwrotu w chorobie i pacjent zaczął wracać do zdrowia. Wygląda na to, że największy kryzys mamy już za sobą. I jeżeli mądrze poprowadzimy leczenie, nie zaszkodzą mu kolejne publikacje o hierarchach uwikłanych w działania służby bezpieczeństwa. Nawet, jeżeli ukażą się już 8 stycznia.