Tylko człowiek nadprzyrodzonej nadziei

PRZYWRACANIE JEDNOŚCI CHRZEŚCIJAN W spotkaniu ze wspólnotami protestanckimi Benedykt XVI potwierdził dążenia ekumeniczne Kościoła. Pragnienie przywrócenia jedności chrześcijaństwa. Jednocześnie papież otwarcie wyznał naukę Kościoła, powtórzoną w katechizmie Jana Pawła II, że jedność, której pragną chrześcijanie, istnieje realnie i nieusuwalnie w Kościele katolickim. Jak bowiem pisał cytowany niegdyś przez Josepha Ratzingera anglikański teolog William Ledwich "Jezus nie chciał przecież założyć partii katolickiej wewnątrz kosmopolitycznego, debatującego społeczeństwa, lecz Kościół katolicki, któremu obiecał pełnię prawdy". Liberalni komentatorzy uznali przypomnienie nauki o zbieżności katolicyzmu i jedności chrześcijańskiej za zbyt ostre albo je wręcz przemilczeli. Wielu zwykłych katolików odebrało je inaczej. Jako słowa pociechy, umocnienia, wolności. Przez wiele ostatnich lat katolicy wyznający prawdę o realnej powszechności Kościoła, do którego należą, doznawali z tego powodu wielu przykrości, a czasami wręcz udręk; również w świecie katolickim. Prawda ta miała pozostać zamknięta w Katechizmie i dokumentach Kongregacji Nauki Wiary. Powtarzanie jej wobec świata, nie mówiąc o przypominaniu jej w dialogu ekumenicznym, stawało się motywem do zarzutów o integryzm, torpedowanie dialogu itd. Dziś papież, przypominając, że dialog nie zawiesza prawdy, daje nam to, czego katolicy oczekują od następcy Piotra: umocnienie w wierze. Nauczanie skierowane do młodzieży nie zawierało realistycznych przestróg, ale było pochwałą rzeczywistości. Była to apologia życia katolickiego. EGZYSTENCJALNE ZAANGAŻOWANIE Orędzie Benedykta XVI do młodzieży było najprostsze z możliwych. Najważniejsze rzeczy w życiu chrześcijańskim to msza święta, spowiedź, Pismo Święte, katechizm katolicki, więź kościelna, miłość bliźniego konkretyzująca się w odpowiedzialności chrześcijańskiej. Papież wezwał jednak młodych, by w życie wiary angażowali się i sercem, i intelektem. Nie doceni cudowności liturgii Kościoła i mądrości Pisma Świętego, kto nie będzie się starał poznać i zrozumieć ich natury, ucząc się od całego Kościoła. Nie spełni obowiązku chrześcijańskiego ten, kto będzie widział tylko najbliższych bliźnich, a nie będzie się starał zrozumieć potrzeb innych, nawet (fizycznie czy moralnie) najdalszych. To wezwanie do głębokiego, egzystencjalnego zaangażowania kieruje się nie tylko do pokolenia, kieruje się bezpośrednio do każdego z młodych. Jest fascynujące, ale też ogromnie wymagające. Bardziej niż nawet najdalsza droga do Kolonii. Tylko człowiek nadprzyrodzonej nadziei może stawiać takie wymagania. MAREK JUREK, Wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości, współpracownik kwartalnika "Christianitas"