Tylko człowiek nadprzyrodzonej nadziei

Nadzieja dla katolików to nadprzyrodzona pewność siebie. To przekonanie, że zadania, które stawia przed nami Bóg, z Jego pomocą zdołamy wypełnić. Nadzieja jest więc cnotą szczególnie realistyczną. Dotyczy realizacji powinności, a także potwierdza ich odniesienie do rzeczywistości. Wielokrotnie powracającym wątkiem kolońskiego nauczania Benedykta XVI był chrześcijański obowiązek wobec świata. Papież bardzo jasno potwierdził, że "Kościół katolicki angażuje się na rzecz tolerancji, szacunku, przyjaźni i pokoju między wszystkimi narodami, kulturami i religiami". Jednocześnie to, co mówił o świecie, w którym mają działać chrześcijanie, pozbawione było upiększających złudzeń. Chrześcijaństwo chce stosunków przyjaźni za wszystkimi religiami i narodami nie dlatego, by redukowało się do pragnienia doczesnego pokoju, ale dlatego, że taka jest natura ewangelii, w tym objawia się jej uniwersalistyczny i humanistyczny charakter. Ilekroć Ojciec Święty mówił o dialogu, który Kościół chce podejmować, za każdym razem dotykał też wyzwań, których rozwiązanie jest sprawdzianem realności dialogu. Dlaczego właśnie dialog Kościoła zajął tyle miejsca w czasie Światowych Dni Młodzieży? Młodzież i dialog mają zmieniać świat. Łączy je horyzont nowego świata, owej maritainowskiej Nowej Christinitatis, w której tradycja chrześcijańska i współczesność nawzajem się zapładniają, a ku której wydaje się zmierzać od lat refleksja Josepha Ratzingera - Benedykta XVI. SPOTKANIE Z ŻYDAMI To spotkanie miało charakter głębszy niż tylko dialogiczny. Łączy nas bowiem wspólnota wiary. Nie tożsamość, ale wspólnota. Prawo Boże, dekalog jest wspólnym dziedzictwem i wspólnym sercem katolicyzmu i judaizmu. Katolicy powinni uświadomić sobie, jak wiele podobieństw - czy tylko podobieństw? - łączy życie żydowskie i katolickie. Uświęcanie Imienia Bożego (stale prosimy o to w Modlitwie Pańskiej, mówimy też o życiu ad maiorem Dei gloriam), nieustanny namysł nad Pismem Świętym, duch błogosławieństw, odrębność od świata i bycie dla świata to najważniejsze z nich, ale nie jedyne. Zasadniczą trudnością w dialogu jest analogiczne przekonanie obu zbiorowości o swej wyjątkowości; to trudność, ale nie przeszkoda nie do pokonania. Pierwszy krok to szacunek, uznanie faktów - dziedzictwa żydowskiego obecnego w chrześcijaństwie, ale również uniwersalizacji tego dziedzictwa przez chrześcijaństwo. Dla obu stron fakt ten powinien być powodem wzajemnego szacunku. Drugi krok to współpraca, zadania na dziś i na jutro, wspólne powołanie do "zgodnego wspólnego świadectwa i praktycznej współpracy na rzecz obrony i promocji praw człowieka i świętości życia ludzkiego, wartości rodziny, sprawiedliwości społecznej i pokoju w świecie. Dekalog jest naszym wspólnym dziedzictwem i zobowiązaniem. Dziesięć przykazań nie jest ciężarem, lecz wskazaniem drogi ku pełni życia. Stałym elementem współżycia chrześcijan i żydów musi pozostać żałoba po zagładzie narodu żydowskiego. Benedykt XVI potwierdził wyjątkowy i demoniczny charakter tej zbrodni. Naszą wspólną przyszłością - tych wśród obu zbiorowości, którzy świadomie chcą służyć Bogu - winno być zaangażowanie na rzecz cywilizacji życia, obrony natury ludzkiej, praw rodziny.