Chronić tradycję Indii

W tym roku indyjskie ministerstwo kultury zgłosiło do UNESCO dwadzieścia propozycji. Wśród nominowanych znalazły się między innymi śpiewane i melorecytowane modlitwy buddyjskich mnichów z himalajskiego rejonu Ladakh. Na liście propozycji jest także forma taneczna Czou, wywodząca się z plemiennych tańców wojennych, znana głównie z indyjskich stanów Orisa i Bengal Zachodni. Ulotne rysunki Kolam z Tamil Nadu wykonane z białej mąki ryżowej na glinianej podłodze lub ziemi, przedstawiające bogów hinduistycznych, to kolejna propozycja zgłoszona w tym roku przez Indie.

Dotychczas na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO wpisano trzy tradycje indyjskie. Należy do nich najstarszy teatr świata - sanskrycki teatr Kudijattam z południowych Indii, którego dzieje sięgają niemal czterech tysiącleci. Ponadto śpiewy wedyjskie - religijne pieśni hinduizmu o tysiącletniej historii oraz forma teatralna o nazwie Ram Leela, opowiadająca na scenie historie zaczerpnięte ze staroindyjskiego eposu Ramajana.

Indie są szczególnie bogate pod względem przechowywania tradycji ustnej. Zachował się tutaj system nauczania, polegający na bezpośrednim przekazie wiedzy przez mistrza wybranym przez niego uczniom. Związek między mistrzem i uczniem jest w Indiach tradycyjnie bardzo silny i trwa przez całe życie. W ten sposób nadal przekazywana jest w Indiach tradycyjna wiedza w dziedzinie tańca, teatru i muzyki, a także w zakresie tradycyjnej medycyny. W Indiach istnieje ogromne bogactwo form artystycznych, nauczanych wyłącznie drogą przekazu ustnego.

Ministerstwo Kultury Indii dokłada starań, by podtrzymywać istnienie tradycji przekazu ustnego w świecie dawnych sztuk indyjskich. W tym celu corocznie przyznawane są stypendia dla grup artystycznych uprawiających tradycyjne formy sztuk widowiskowych oraz utrwalających z pokolenia na pokolenie wiedzę o tych sztukach za pomocą przekazu ustnego.