1:27, czyli Międzymorze i inne legendy

Możemy oczywiście kontynuować debatę o tym, że Donald Tusk szefem Rady Europejskiej być nie powinien. A przynajmniej – że obecny rząd polski nie miał powodów, by jego kandydaturę poprzeć. Można poprzestać na słusznej obserwacji, że wynik głosowania, bez uwzględnienia sprzeciwu Polski, przy bezceremonialnej deklaracji Angeli Merkel rano w Bundestagu, że na pewno „dokonamy wyboru Donalda Tuska”, kolejny raz odsłania prawdę o sposobie podejmowania decyzji w Unii. Ale nie to jest w tym momencie najważniejsze. Nawet nie samo wyżywanie się na polskiej dyplomacji (choć byłoby zasłużone) jest istotne... Chociaż... w sumie... no, powstrzymać się jednak trudno... bo przecież mogli chociaż tablet z nagraniem swojego kandydata wysłać do Brukseli, skoro tego zaprosić nie chcieli... Tyle, że w gruncie rzeczy to nie o uszczypliwość i rechot chodzi. Powodów do śmiechu naprawdę nie ma. Są za to powody do postawienia pytań: co teraz? A raczej: co i z kim teraz? Jaki szumny projekt, która koncepcja, jaki pomysł na Unię, na relacje z Rosją, obronność, współpracę transatlantycką chcemy i z kim teraz możemy wspólnie obgadywać? O jakim Międzymorzu rozmawiać? Jaka Grupa Wyszehradzka (bo o Trójkącie Weimarskim śmiech przypominać) jeszcze istnieje?

Może i dobrze, że wybory szefa RE odbywały się za zamkniętymi drzwiami. Może i lepiej, że nie będziemy widzieć postaci premier Szydło, siedzącej z rękami na stole w momencie, gdy reszta partnerów głosuje przeciwko stanowisku jej rządu. Upokorzenie (nie na własne życzenie?) i tak jest wystarczające. Tyle że nie o samo upokorzenie chodzi. Unia nie tylko się rozpada (Brexit to pierwszy element), nie tylko rozchodzi się oficjalnie na dwie (co najmniej prędkości) czego potwierdzeniem będzie klepnięcie w Rzymie za 2 tygodnie tego, co wielka czwórka ustaliła w Wersalu. Dziś okazało się, że te dwie prędkości są bardziej widoczne niż wydawało się jeszcze niedawno. I proporcje i rozkład sił jest naprawdę imponujący. 1:27. Powodzenia.