Jego gorliwa praca apostolska przeszkadzała miejscowej masonerii

Antoni pochodził spod Barcelony. Urodził się 23 grudnia 1807 r. Kiedy miał 11 lat, rozpoczął naukę w szkole średniej. Musiał ją jednak przerwać i pomagać ojcu w tkactwie. W 18 roku życia udał się do Barcelony, by tam doskonalić się w swoim zawodzie. Zapoznał się równocześnie ze sztuką drukarską, a w wolnym czasie uczył się języka łacińskiego i francuskiego. 

Od dawna jednak Antoni pragnął oddać się na służbę Bożą. Pomimo trudności materialnych wstąpił do wyższego seminarium duchownego, po którego ukończeniu otrzymał święcenia kapłańskie w roku 1835. Jego pragnieniem była praca misyjny. Wstąpił nawet do nowicjatu towarzystwa jezusowego, ale ciężka choroba zmusiła go do powrotu w rodzinne strony. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Stolica Apostolska, słysząc o owocach apostolskiej pracy Antoniego, mianowała go w 1847 r. biskupem. Miał wtedy 40 lat. W dwa lata potem został arcybiskupem Santiago di Cuba. W 1850 r. z rąk królowej Hiszpanii otrzymał paliusz metropolity Kuby, jak też odznaczenie Wielkiego Krzyża. 

Gorliwa praca apostolska przeszkadzała miejscowej masonerii. Rozpoczęto tak gwałtowną kampanię przeciwko niemu, że rząd hiszpański został zmuszony do odwołania Antoniego z Kuby. Brał udział w Soborze Watykańskim I. W roku 1870 z powodu choroby musiał jednak opuścić Rzym. Zmarł 24 października 1870 r. 

W roku 1934 Pius XI wyniósł go do chwały błogosławionych, a Pius XII w roku 1950 ogłosił świętym. 

W ikonografii św. Antoni Maria Claret przedstawiany jest w stroju biskupa z regułą zakonu klaretynów w ręku. Jego atrybutem jest medalion na szyi lub krzyż na kufrze podróżnym.