O. Reginald Wiśniowski - dominikanin niezwykły

Urodził się 12 listopada 1920 r. w Czortkowie. Do nowicjatu zakonnego przyjmował go 29 lipca 1939 r. w Krakowie o. Michał Czartoryski, obecnie uznany błogosławionym. "Kiedy przekroczyli furtę nowicjacką, oznajmił mu, że od tej chwili nie ma już pana Wiśniowskiego, jest brat Reginald. Wspólnie uklękli przed obrazem Matki Bożej Różańcowej i odmówili Pod Twoją obronę oraz Zdrowaś Mario. Magister pouczył, że tak należy postępować zawsze, ilekroć wychodzi się lub powraca do klasztoru. Zaprowadził go do wyznaczonej mu celi, a następnie pokazał mu nowicjacką kaplicę. »Tu jest Najświętszy Sakrament - powiedział. - On stanowi centrum naszego życia«" - wspominał o. Maurycy L. Niedziela OP, autor biografii o. Czartoryskiego.

O. Reginald poznał także w Krakowie innego wybitnego dominikanina polskiego - o. Jacka Woronieckiego. "Zetknąłem się w swoim życiu z trzema osobami, które trafiły lub trafią na ołtarze. Pierwszym był mój magister nowicjatu bł. o. Michał Czartoryski, drugim kierownik studiów o. Jacek Woroniecki, dziś kandydat na ołtarze. Trzecim - bł. ojciec Pio, z którym spotkałem się w San Giovanni Rotondo w latach 60. - wspominał o. Reginald. - Gdy po Mszy zaprowadzono nas do zakrystii, ktoś wskazał na mnie i powiedział: padre polacco. Wtedy ojciec Pio położył mi rękę na głowie i pobłogosławił. Szybko powstała legenda, że chciałem się u niego wyspowiadać, a Pio miał spojrzeć na mnie i odpowiedzieć: on przecież nie ma żadnych grzechów. Ale to nieprawda” - wspominał w 2007 r. w rozmowie z Pawłem Stachnikiem z "Dziennika Polskiego".

Na kapłana wyświęcił go 17 czerwca 1945 r. w Krakowie inny niezwykły człowiek - bp Michał Godlewski (1872-1956), wybitny historyk Kościoła, wykładowca Akademii Duchownej w Petersburgu i Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Miał powołanie misyjne, chciał jechać do Chin. Nie udało mu się to ani w młodości, ani pod koniec lat 80. XX w. - W rezultacie pojechał w swoje rodzinne strony, należące obecnie do państwa ukraińskiego. Opowiadał mi o swojej pracy w Czortkowie, gdzie pracował od sierpnia 1989 do 1996 r. Jako proboszcz parafii św. Stanisława doprowadził m.in. w 1991 r. do ponownego pogrzebu "męczenników czortkowskich" - 8 dominikanów zamordowanych przez Sowietów w lipcu 1941 r. Był duszpasterzem z krwi i kości. Czortkowscy Polacy katolicy mają mu duszpastersko wiele do zawdzięczenia - mówi Maciej Wojciechowski, krakowski reżyser filmów dokumentalnych o Kresach Wschodnich.

Dla wielu osób był przewodnikiem duchowym. - Tak było z moją mamą Łucją Mazurkiewicz-Herzową. Przyjeżdżała do Krakowa, by wraz z gronem swoich znajomych spotykać się z nim na rekolekcjach i spotkaniach duchowych. Swoje wskazówki duchowe przekazywał jej również m.in. w listach. Gdy mama zmarła w 1980 r., o. Reginald "przejął" duchowo mnie, a z czasem także moją rodzinę. Jedno ze wspomnianych spotkań odbyło się 16 października 1978 r.; studiowałam wówczas romanistykę w Krakowie. Mama zabrała mnie na to spotkanie. Dziękowaliśmy wówczas wraz z o. Reginaldem za wybór Karola Wojtyły na papieża - wspomina Dobromiła Salik, redaktor GN.