Zginęli w katastrofie prezydenckiego Tupolewa

Anna Walentynowicz

Jej zwolnienie z pracy ze Stoczni Gdańskiej w lipcu 1980 r. doprowadziło do strajku solidarnościowego, który zmienił się w wielki bunt przeciwko komunizmowi. Pochodziła z Wołynia. We wrześniu 1939 r. straciła rodziców, a jej brat został przez sowietów wywieziony na Wschód i tam zginął. W 1945 r. trafiła do Gdańska, przez kilka lat pracowała jako pomoc domowa, w fabryce margaryny, w listopadzie 1950 r. trafiła do Stoczni Gdańskiej na stanowisko spawacza. W latach 70. była kolporterką prasy niezależnej, pisywała do podziemnego “Robotnika Wybrzeża”, była jednym z działaczy Wolnych Związków Zawodowych. Po sierpniu 80 r. stała się jednym z najważniejszych symboli „Solidarności”. W 1981 r. SB podjęła próbę jej otrucia. W stanie wojennym internowana i represjonowana. Nie zaprzestała działalności związkowej. Zdecydowana przeciwniczka Okrągłego Stołu. Po 1989 r. przez długi czas zapomniana, wielokrotnie krytykowała Wałęsę. W 2006 r. odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego. Miała 81 lat.

Wojciech Lubiński

Był lekarzem prezydenta i żołnierzem, miał stopień pułkownika i doktora habilitowanego nauk medycznych. Znany był z uśmiechu i poczucia humoru. W grudniu zeszłego roku, kiedy Lech Kaczyński przeziębił się, dr Lubiński żartobliwie tłumaczył dziennikarzom, że prezydent okazał się bardzo niesfornym pacjentem i za szybko wstał z łóżka po poprzedniej infekcji. Przed katastrofą poinformował też dziennikarzy o ciężkim stanie Jadwigi Kaczyńskiej, która, jak się okazało, przeżyła swojego syna.

Śp. Ojciec JÓZEF JONIEC SP

Kochał Parafiadę!
Wierzył głęboko w jej fundamentalne przesłanie - wychowania młodego pokolenia poprzez wiarę, kulturę i sport. Ufał, że promowanie idei parafiadowej, szerokie zaangażowanie i poświęcenie przyniosą konkretne efekty…I z tą swoją wiarą, wielkim entuzjazmem, pasją i zapałem nas zostawił, ale nie opuścił.
O. Józef Joniec urodził się 12 października 1959 r. w Laskowej k/Limanowej. Pierwszą profesję zakonną w Zakonie Pijarów złożył 16 sierpnia 1977 r. przyjmując za patrona św. Krzysztofa. W dniu 18 maja 1985 r., z rąk ks. bp. Władysława Miziołka przyjął święcenia kapłańskie. W bieżącym roku miał obchodzić jubileusz 25-lecia święceń. Po otrzymaniu święceń podjął posługę w Krakowie, Hebdowie i - od 1990 r. - w Warszawie, gdzie był w różnych okresach m.in. duszpasterzem, katechetą, wizytatorem katechetycznym, proboszczem Parafii, rektorem Kolegium, a nade wszystko inicjatorem, współzałożycielem, propagatorem i długoletnim prezesem Stowarzyszenia Parafiada im. św. Józefa Kalasancjusza.

Wykształcenie:
• magister teologii i filozofii (ukończył Instytut Teologiczny XX Misjonarzy i Wydział Filozoficzny Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie)
• W latach 1986-1991 studiował filologię klasyczną na Uniwersytetach Jagiellońskim i Warszawskim
• W latach 1981 – 1992 wyjeżdżał wielokrotnie na stypendia językowe do Austrii, Niemiec, Italii i Francji. Posługiwał się językiem łacińskim, włoskim, niemieckim i francuskim.
Działalność:
• Od 1985 roku systematycznie pracował z dziećmi i młodzieżą wszystkich poziomów nauczania, w tym z młodzieżą akademicką w układzie edukacji formalnej i nieformalnej w różnych ośrodkach na terenie Polski oraz poza granicami.
• Aktywne i systematycznie funkcjonował w sektorze III tj. organizacji pozarządowych w Polsce i poza granicami od 1989 roku
• Inicjator idei PARAFIADY, twórca Ruchu Parafiadowego i współautor pierwszego programu wychowawczo–profilaktycznego przyjętego i realizowanego pod tą nazwą od roku 1988.
• Od roku 1990 dyrektor Międzynarodowej Parafiady Dzieci i Młodzieży.
• Od roku 2000 dyrektor Pijarskiego Centrum Edukacyjnego Stanisława Konarskiego
• Kierownik, lider, koordynator licznych programów lokalnych, ogólnopolskich i międzynarodowych, w tym międzynarodowego projektu pn. ”Sport uczy i łączy wszystkich” zrealizowanego w Europejskim Roku Edukacji poprzez Sport 2004 (EYES, PL 2-25015) oraz międzynarodowego projektu pn. "Ruch rzeźbi umysł, serce i ciało" (od roku 2005 ).