Bóg wie

Ignacy Jeż traktował życie jak ciekawą przygodę. Jako ksiądz, a potem biskup często mówił o Bożej Opatrzności, a ludzie słuchali go z otwartymi ustami. Czuło się, że ten życzliwy i zawsze uśmiechnięty człowiek mówi o tym, co sam przeżył i co jest treścią jego życia. Ciężki sprawdzian jego zaufania Bożemu prowadzeniu przyszedł już na pierwszej parafii w Hajdukach Wielkich, w której posługiwał. Był sierpień 1942 roku, gdy gruchnęła wieść o męczeńskiej śmierci w obozie w Dachau proboszcza parafii, ks. Józefa Czempiela. Niemcy zakazali odprawienia Mszy za zmarłego, ostrzegając, że w razie nieposłuszeństwa wikary trafi tam, gdzie zmarł jego proboszcz. Ksiądz Jeż zaczął toczyć wewnętrzną walkę. „Jeśli mnie aresztują, to parafia zostanie bez księdza” – myślał. Ale z drugiej strony nie wyobrażał sobie, że mógłby nie odprawić tego nabożeństwa. „A jeśli Pan Bóg chce, żebym Mu służył przez więzienie? Dlaczego nie? Nigdy nie wiadomo, czy ten pobyt w więzieniu nie przyniesie więcej dobra dla Kościoła niż praca kapłańska w parafii. Tylko jeden Bóg to wie” – rozważał. Wreszcie zdecydował: „Co oni zrobią, to jest ich rzecz, ale ja zrobię to, co zrobić powinienem. Niezależnie od presji ja mam zachować się po Bożemu”. Odprawił więc Mszę za zmarłego proboszcza.