Nie żyje kardynał, który ogłosił wybór Benedykta XVI

Przyszły kardynał urodził się 23 grudnia 1926 r. w stolicy Chile – Santiago. Na chrzcie otrzymał imiona Jorge Arturo Agustín. Ukończył wyższe seminarium duchowne i Papieski Uniwersytet Katolicki w swym rodzinnym mieście, uzyskując licencjaty z literatury i biologii oraz doktoraty z teologii i prawa kanonicznego. 12 czerwca 1954 r. przyjął święcenia kapłańskie, po czym pracował jako wykładowca w swym dawnym seminarium i na stołecznym Wydziale Teologicznym. W latach 1962-65 brał udział w Soborze Watykańskim II jako ekspert.

Po powrocie do ojczyzny pracował m.in. jako sędzia trybunału metropolitalnego, był p.o. wielkiego kanclerza Uniwersytetu Katolickiego w Santiago. Był też konsultorem różnych urzędów watykańskich. Między innymi pracował nad nowym wydaniem Kodeksu Prawa Kanonicznego, a jako członek Międzynarodowej Komisji Teologicznej uczestniczył też w pracach nad Katechizmem Kościoła Katolickiego, ogłoszonym w 1992 r.

18 grudnia 1984 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym chilijskiej diecezji Rancagua i osobiście udzielił mu sakry 6 stycznia następnego roku w Watykanie. W 3 lata później został biskupem tej diecezji, skąd 16 kwietnia 1993 r. Ojciec Święty przeniósł go na ordynariusza diecezji Valparaiso. Stamtąd 21 czerwca 1996 r. odwołał hierarchę do Watykanu na stanowisko proprefekta Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa. W tym charakterze uczestniczył m.in. w zgromadzeniu specjalnym Synodu Biskupów dla Ameryki w 1997.Na konsystorzu 21 lutego 1998 Ojciec Święty mianował go kardynałem i tym samym Chilijczyk został prefektem Kongregacji.

W czasie, gdy kierował on tą dykasterią, powstała w niej instrukcja „Liturgiam authenticam”, zobowiązująca episkopaty na całym świecie do rewizji tłumaczeń mszałów. Chodziło o usunięcie „zafałszowanych interpretacji” i o bardziej jednolity profil liturgii katolickiej w całym Kościele.

Brał udział w wielu ważnych wydarzeniach kościelnych, m.in. w zgromadzeniach specjalnych i zwyczajnych Synodu Biskupów, był specjalnym wysłannikiem papieskim na różne uroczystości krajowe i międzynarodowe, np. w 2000 – na XX Międzynarodowym Kongresie Mariologicznym i Maryjnym w Rzymie i na Krajowym Kongresie Eucharystycznym w Meksyku. Po osiągnięciu wieku emerytalnego ustąpił z urzędu prefekta 1 października 2002 r.

Zachował jednak jeszcze prawa wyborcze i wziął udział w konklawe, które wybrało następcę św. Jana Pawła II – Benedykta XVI i to on jako kardynał protodiakon ogłosił 19 kwietnia 2005 r. Miastu i Światu „radość wielką”: „Mamy papieża” (Habemus papam). Podczas ceremonii rozpoczęcia pontyfikatu 24 kwietnia 2005 r. nałożył na papieża paliusz Piotrowy.

Obecnie Kolegium Kardynalskie liczy 215 członków, w tym 121, mających prawa wyborcze, z których 13 powołał Jan Paweł II, 38 – jego następca i 70 – Franciszek. A wśród 94 kardynałów-nieelektorów, 44 mianował papież-Polak, 27 – Benedykt XVI i 23 – Franciszek.

Najstarszymi wiekowo kardynałami są obecnie Słowak Jozef Tomko (ur.11 III 1924), Angolczyk Alexandre do Nascimento (ur. 1 III 1925) oraz Hiszpan Francisco Alvarez Martínez (ur. 14 VII 1925), najmłodszymi zaś Środkowoafrykańczyk Dieudonné Nzapalainga (ur. 14 III 1967), Portugalczyk José Tolentino Calaça de Mendonça (15 XII 1965) i Włoch Mauro Gambetti OFM Conv (27 X 1965).

Najdłuższy staż w Kolegium mają obecnie trzej kardynałowie: Michael Michai Kitbunchu z Tajlandii, Alexandre do Nascimento z Angoli i Thomas Stafford Williams z Nowej Zelandii, mianowani 2 lutego 1983. Ponadto należy pamiętać, że Benedykta XVI mianował kardynałem Paweł VI dnia 27 VI 1977 a Franciszka – św. Jan Paweł II w dniu 21 II 2001.