Najlepsza religia?

„Jaka religia jest najlepsza? Którą wybrać?” Na forum temat o takim tytule nieustannie żyje. Już niemal dwa lata. „Każda sroka swój ogonek chwali. Na jakiej podstawie dokonać wyboru najlepszej religii? Jakie kryteria przyjąć? Czy jedynym ma być przyjęcie religii rodziców?” – zapytał jego autor.

Właśnie – dlaczego jestem chrześcijaninem? Argumenty padają różne i dotyczą różnych sfer. Niezwykle rzadko pojawia się jednak argument prawdy. Być może dlatego, że nie pasuje do pytania. Nie pasuje także do mentalności, która pozwala i zarazem nakazuje wybierać. Możliwie najlepiej. Najrozsądniej.

Wielokrotnie słyszałam argumentację: warto być chrześcijaninem. Warto być katolikiem. Zobacz, opłaca się. Z różnych powodów. Trochę w ten styl argumentacji wpisuje się tytuł styczniowego numeru „Listu” – czy religia daje siłę? Czy chrześcijaństwo daje siłę? Owszem, czasem daje. Czasem zabiera. Zależnie od tego, jak się je rozumie, a przede wszystkim od obrazu Boga.

Można na religię patrzeć z różnych poziomów. Częsta jest optyka psychologiczna. Wsparcie. Wspólnota. To bez wątpienia rzeczy cenne, choć – umówmy się - w dużej mierze osiągalne i bez religii. Jeśli to ma być motywacja wyboru, to faktycznie należałoby zbilansować również wymagania i ograniczenia, które stawia. Czy za wspólnotę warto płacić ograniczeniem przyjemności? Z drugiej strony: czasem większe ograniczenia dają poczucie bycia wyjątkowym, wybranym, lepszym. Też cenna rzecz. Jeśli osiągnięciami tu na ziemi trudno imponować, może przynajmniej w kategorii życia wiecznego uda się poczuć lepszym?

Dlaczego jestem chrześcijaninem? Takie pytanie warto sobie postawić. Święty Paweł mówił, że jeśli tylko w tym życiu pokładamy nadzieję w Chrystusie, jesteśmy bardziej od innych godni politowania. To nie ma sensu. Jeśli nie ma życia wiecznego, jeśli nie ma zmartwychwstania umarłych, jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, nasza wiara jest tylko zbiorem kanonów religijnych, które… rozpaczliwie się nie opłacają.

Wsparcie i wspólnota? W wielu kościołach działa to lepiej. Bóg, który kocha, wspiera i jest wszechmogący? Są inne opcje chrześcijaństwa, w wielu kwestiach mniej restrykcyjne. Są także grupy bardziej restrykcyjne, za to oferujące wybiórczość zbawienia. Silne poczucie bycia lepszym. Kościół, który głosi, że człowiek do niego nie należący może być zbawiony, podcina sobie „ludzkie” korzenie. Kościół, który głosi, że jego wyznawca nie może się czuć lepszy od nie-wyznawców, odbiera satysfakcję z wyboru. Kościół, który stawia wymagania moralne, ale „wpuszcza do nieba” największych łotrów, nawróconych w ostatniej sekundzie, co więcej: stawia ich na równi z tymi, którzy całe życie przeżyli pobożnie działa nielogicznie. Po co się użerać? Ze strachu że nie zdążę? Przecież Bóg jest miłosierny, a wystarczy żal doskonały w ostatnim ułamku sekundy…

Takie myślenie to grzech przeciw Duchowi Świętemu? Nieprzebaczalny? Owszem, ale i on ostatecznie polega na braku żalu. Nie ma grzechu, którego by żałującemu nie przebaczono. Więc: po co się wysilać, starać, przegrywać i wstawać? Jaka z tego korzyść?

Z punktu widzenia psychologicznego taka religia to absurd. Po ludzku rzecz biorąc chrześcijaństwo i katolicyzm nie powinno mieć szans z takim przesłaniem. Chyba że… taka jest prawda. Chyba że wierzę Bogu, który narodził się, umarł i zmartwychwstał, który ukochał człowieka i uczy mnie kochać. Wtedy kategorie wyboru i opłacalności przestają mieć znaczenie. Liczy się relacja z Kimś, kto jest, Kimś, kto kocha i kogo ja kocham tak jak potrafię.

„Musimy wyjaśnić naszą wiarę dzisiejszym językiem. Musimy mówić jasno, dlaczego jesteśmy wierzącymi. Musimy umieć powiedzieć, że chrześcijaństwo jest prawdziwą religią.” – mówił abp Fisichella.

Poza płaszczyzną prawdy o Bogu, który tak umiłował świat, że Syna swego dał, chrześcijaństwo nie ma sensu.