Przemawiając w poniedziałek do uczestników kursu dla odpowiedzialnych za duszpasterstwo liturgiczne w diecezjach Leon XIV odwołał się między innymi do fragmentu Listu apostolskiego Franciszka Desiderio desideravi. W cytowanym przez papieża fragmencie dokumentu jego poprzednik pisał: „Trzeba znaleźć drogi formacji jako studium liturgii: poczynając od ruchu liturgicznego, wiele zrobiono w tym względzie z cennym wkładem wielu uczonych i instytucji akademickich. Konieczne jest jednak upowszechnienie tej wiedzy poza sferą akademicką, w sposób przystępny, aby każdy wierny mógł wzrastać w znajomości teologicznego znaczenia liturgii – jest to decydujące i podstawowe zagadnienie wszelakiej wiedzy i każdej praktyki liturgicznej – jak również w rozwoju chrześcijańskiej celebracji, nabywając zdolność rozumienia tekstów euchologijnych, dynamizmów dotyczących rytów i ich antropologicznego znaczenia" (35).

W Polsce upowszechniania wiedzy poza sferą akademicką podjął się Ksiądz Franciszek Blachnicki. Pierwsze oazy w Bibieli, później w Szlachtowej, zapoczątkowały cykl rekolekcji wakacyjnych i spotkań w ciągu roku, z których wyrosło (1972 rok) Krajowe Duszpasterstwo Służby Liturgicznej. Wypracowany przez lata program zakładał dziesięcioletnią formację z podziałem na stopnie. Duszpasterze spotykali się dwa razy w ciągu roku, jesienią omawiając podręczniki męskiej, wiosną żeńskiej służby liturgicznej. Co wydaje się być zrozumiałym droga formacji związana była z programem Ruchu Światło-Życie. Kształtowanie się fenomenu, jakim było KDSL opisał przed laty Ks. Adam Wodarczyk w tekście: Formacja służby liturgiczne w ramach Krajowego Duszpasterstwa Służby Liturgicznej w ujęciu sługi Bożego ks. dra hab. Franciszka Blachnickiego.

W połowie lat dziewięćdziesiątych Konferencja Episkopatu podjęła decyzję o powołaniu nowego ciała, a dotychczasowy program uznano za wewnętrzny Ruchu Światło-Życie.  Uchwałę ogłoszono podczas jesiennego spotkania duszpasterzy służby liturgicznej w Myczkowcach. Uczestniczył w niej przedstawiciel ówczesnego przewodniczącego Komisji Liturgicznej KEP, Księdza Biskupa Wacława Świerzawskiego. Zapytany – co w ówczesnej sytuacji wydawało się być oczywistym – według jakiego programu mają teraz pracować, wyjął z teczki niewielką książeczkę, będącą tłumaczeniem z języka niemieckiego bodajże dziesięciu opowiadań dla dzieci. Jaka była reakcja duszpasterzy łatwo przewidzieć.

Kluczem do zrozumienia programu formacyjnego Księdza Blachnickiego był czwarty punkt Drogowskazów Nowego Człowieka: KOŚCIÓŁ – wspólnota pielgrzymujących ludu Bożego, zjednoczona z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym jest jedynym środowiskiem życia, w którym może rozwijać się Nowy Człowiek; chcę wzrastać coraz głębiej w tę braterską wspólnotę poprzez żywą komórkę małej grupy w ramach Kościoła lokalnego, który jest znakiem i urzeczywistnieniem Kościoła powszechnego”. Nie będzie przesadą gdy zauważymy, że Sługa Boży wyprzedził o kilkadziesiąt lat papieża Franciszka, który ustanawiając katechistów postawił wymóg, by zostali nimi ludzie uprzednio katechizowani. Czyli formowani w środowisku właściwym dla rozwoju Nowego Człowieka.

Podobnie miało być z przyszłymi ministrantami Słowa Bożego, lektorami, ceremoniarzami, animatorami liturgii.

Wracamy do historii by jeszcze raz uświadomić sobie istotną różnicę między formacją a informacją. Spotkania kilka razy w roku, wykłady, prelekcje, są ważne. Ale nigdy nie zastąpią systematycznej pracy w małej wspólnocie, co tydzień gromadzącej się na spotkaniu ze Słowem, dzielącej się wiarą, „dotykającej” znaków, dzięki czemu zewnętrznej poprawności towarzyszyć będzie doświadczenie przemieniającej mocy liturgii.

„Wzrastać w znajomości teologicznego znaczenia liturgii”. Sługa Boży Ksiądz Franciszek Blachnicki czeka na ponowne odkrycie. Kandydatom na odkrywców polecam, na początek, ostatni jego tekst: „Liturgia w świetle tajemnicy Chrystusa Sługi”.