Wszystko o Prymasie Polski

Wśród najważniejszych dokonań kard. Glempa wymienić można unikniecie rozlewu krwi podczas stanu wojennego, stworzenie podstaw dialogu społecznego w końcu lat 80., odnalezienie nowego miejsca Kościoła w społeczeństwie pluralistycznym, dokonanie słynnego rachunku sumienia w imieniu Kościoła w Polsce oraz rozpoczęcie budowy Świątyni Świętej Opatrzności Bożej. Jan Paweł II ustanowił go biskupem warmińskim, a sakrę biskupią przyjął 21 kwietnia tego roku w Gnieźnie z rąk Prymasa Tysiąclecia, kard. Stefana Wyszyńskiego, od 1981 r. jest Prymasem Polski, kustoszem relikwii św. Wojciecha i arcybiskupem-metropolitą warszawskim, przez 23 lata, od 1981 r. do marca 2004 r. był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski. Początek pasterzowania Kościołowi katolickiemu w Polsce przez kard. Glempa przypadł na trudny okres stanu wojennego. Nie doszło wówczas w Polsce do poważniejszego rozlewu krwi w dużej mierze dzięki bardzo rozważnej postawie nowego Prymasa, zakładającej dialog ze wszystkimi stronami konfliktu. Zarazem Prymas osobiście zaangażował się w pomoc uwięzionym i represjonowanym ofiarom reżimu. Linia przyjęta przez kard. Glempa została wyraźnie potwierdzona przez Ojca Świętego, podczas jego podróży do Polski w 1983 roku. W końcu lat osiemdziesiątych Ksiądz Prymas poparł ideę utworzenia "okrągłego stołu", czego wyrazem było mianowanie tam dwóch przedstawicieli Kościoła w osobach księży Alojzego Orszulika i Bronisława Dembowskiego. 1989 rok - jeszcze przed wyborami czerwcowymi - dzięki staraniom Prymasa oznaczał dla Kościoła w Polsce daleko idące uporządkowanie stosunków z państwem w postaci ustawy z 17 maja tego roku, która po raz pierwszy od objęcia władzy przez komunistów przyznawała Kościołowi pełną swobodę działania. W kilka miesięcy później doszło do ustanowienia pełnych stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską w formie wymiany przedstawicieli w osobach nuncjusza i ambasadora. W okresie po 1989 roku Prymas Glemp z doświadczeniem pełnił rolę sternika Kościoła, któremu przyszło pełnić misję w niesprzyjającym okresie niełatwego kształtowania się struktur demokratycznych. Zdecydowana dominacja opcji liberalno-lewicowej, tak charakterystyczna dla Polski początku lat dziewięćdziesiątych, owocowała ostrą krytyką Kościoła, w tym także samego Prymasa. Prymas, w swych licznych, kontestowanych przez media wypowiedziach, przypominał z uporem fundamenty katolickiej nauki społecznej, broniąc jednocześnie zasady, że podstawowe wartości chrześcijańskie, winny obowiązywać także w płaszczyźnie życia publicznego. Jednocześnie kard. Glemp objął przewodnictwo II Polskiego Synodu Plenarnego, którego zadaniem było ożywienie duszpasterstwa i sposobu działania Kościoła w nowej, demokratycznej rzeczywistości. Jednocześnie stał się wielkim promotorem odtworzenia Akcji Katolickiej w Polsce.