Konsekracja kościoła Opatrzności Bożej w Gdańsku

Kard. Bertone przypomniał, że kościół Opatrzności Bożej wyrósł na miejscu, gdzie Jan Paweł II w 1987 r. sprawował Eucharystię w intencji ludzi pracy oraz poświęcił kamień pod budowę kościoła. Świątynia ta, wzniesiona na Bożą chwałę, przywołuje pamięć o gdańskich godzinach Ojca Świętego i jego pamiętne słowa, by „życie ludzkie przez pracę uczynić bardziej ludzkim, bardziej godnym człowieka…”. Kardynał wmurował w ołtarzu relikwie św. Faustyny i podarował parafii kielich Jana Pawła II. Uroczystość konsekracji świątyni Opatrzności Bożej jest również wotum wdzięczności Kościoła gdańskiego za pontyfikat Sługi Bożego Jana Pawła II. Za Radiem Watykańskim publikujemy pełny tekst homilii Kardynała wygłoszonej podczas konsekracji: Drodzy bracia i siostry! Z wielką radością staję tu dziś między wami. Dwa lata temu, 16 czerwca 2007 roku, wspólnie dziękowaliśmy Bogu w 20. rocznicę wizyty Jana Pawła II w Gdańsku-Zaspie. Kocham to wasze miasto, które niedawno obchodziło tysiąclecie Chrztu, którego udzielił mu św. Wojciech. Znaczący jest fakt, że konsekwencje tragicznej drugiej wojny światowej, która wybuchła 70 lat temu, wywołana przez nazizm, wygasły właśnie w Gdańsku, gdy zakwitła Solidarność, która odegrała rolę o kluczowym znaczeniu dla Polski i dla całej Europy. Dziś będziemy uczestniczyli w szczególnej uroczystości: konsekracji kościoła poświęconego Opatrzności Bożej, który wyrósł właśnie w miejscu, na którym Jan Paweł II sprawował Eucharystię, przy licznym udziale ludu. To wydarzenie zostało upamiętnione również przez imponujący pomnik Papieża Polaka, następcy Piotra, któremu nasze pokolenie chciałoby nadać tytuł “Wielki”. Sanktuaria zawsze są związane z miejscami zamieszkanymi przez ludzi i są dla nich. Również ten kościół ma swoje wyjątkowe znaczenie, bo jego budowa napotkała na niemałe trudności ze strony totalitarnego reżimu, podczas gdy w wielkim procencie społeczeństwo było jednomyślne co do konieczności wzniesienia go. To samo życie osób; to rozwój wspólnoty Kościoła narzucają konieczność budowy nowych kościołów. Eucharystia sprawowana we wszystkich kościołach świata jest synonimem pokoju i jedności. Oto wielkie wartości całej ludzkości, dla której historia 2000 lat chrześcijaństwa wiąże się ze wspaniałymi świątyniami, zwłaszcza katedrami, które są jednocześnie symbolami piękna architektury i wyznacznikami rozwoju cywilizacji, która nie mogłaby istnieć bez Boga i Jego szczególnego związku z człowiekiem. Jak czytamy w waszym rytuale, świątynia “jest znakiem misterium Kościoła, który Chrystus ustanowił przez własną Krew, aby był jego pełną chwały Oblubienicą, jaśniejącym Dziewictwem czystości wiary oraz Matką, która daje życie w mocy Ducha Świętego” (Obrzędy poświęcenia, Katowice 2002, ss. 100-101). W ten sposób liturgia odsłania fundamentalne cele. Zaczerpnijmy najpierw z głębin historii. Naród żydowski z czcią pamiętał o świątyni w Jeruzalem i wybudował ją z niesłychanym wysiłkiem, ale też z radością. A kiedy była gotowa, król Salomon zapytał: „Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem” (1 Krl 8, 27).