Krew

Wczoraj minęła setna rocznica. 20 września 1918 roku kapucyn otrzymał bolesne stygmaty. Sam o. Pio wspominał: „Rankiem dostałem nagle wielkich dreszczy na całym ciele. Zobaczyłem Naszego Pana w postawie jak na krzyżu, choć miałem wrażenie, że nie było krzyża, skarżącego się na brak wzajemności u ludzi, szczególnie tych, którzy Mu się poświęcili i przez Niego bardziej są umiłowani. Widać było, że cierpi i że chce, by dusze ludzkie dzieliły z nim Jego cierpienie. Zapraszał mnie, bym przejął się Jego cierpieniem. Poczułem się przepełniony współczuciem dla cierpienia Pana i zapytałem Go, co mógłbym zrobić. Usłyszałem głos: «Weź udział w mojej Męce». Wtedy zobaczyłem te znaki, z których kapały krople krwi”.

Co najbardziej dotyka mnie w tym opisie? Cierpienie Jezusa spowodowane było brakiem wzajemności u „tych, którzy Mu się poświęcili”. On cierpiał przez nas. Zbyt łatwo bijemy się w cudze piersi, wskazując oskarżającym palcem: „to oni!”. Powodem Jego największego cierpienia nie są omijający szerokim łukiem świątynie producenci filmu fabularnego (czy naprawdę po „Drogówce” patrzycie na wszystkich policjantów drogowych jak na psychopatów?). On cierpi, widząc letniość tych, „którzy Mu się poświęcili”. 

Pamiętacie, o kim Jezus powiedział Stygmatykowi: „rzeźnicy”?

„Byłem jeszcze w łóżku, kiedy Jezus ukazał mi się – wspominał o. Pio – Był w opłakanym stanie i całkowicie oszpecony. Pokazał mi bardzo wielu księży, wśród których byli różni dostojnicy kościelni: z których jeden odprawiał Mszę świętą, inny przygotowywał się do niej, jeszcze inny zdejmował święte szaty. Widok zmartwionego Jezusa był dla mnie bardzo bolesny, dlatego spytałem Go, dlaczego cierpi tak bardzo. Nie było odpowiedzi, jednak swoje spojrzenie skierował na tych księży. Krótko potem, jak gdyby przerażony i zmęczony spoglądaniem na nich, odwrócił wzrok. Następnie skierował wzrok na mnie i ku mojemu wielkiemu przerażeniu, dostrzegłem dwie łzy spływające po Jego policzkach. Odsunął się od tej rzeszy księży z wyrazem wielkiej przykrości na twarzy i zawołał: «Rzeźnicy». Powiedział: «Mój synu, nie sądź, że moja agonia trwała trzy godziny, o nie, z powodu dusz, które otrzymały najwięcej darów ode mnie, będę w agonii aż do końca świata. Moja dusza szuka jakiejś kropli ludzkiego współczucia, lecz niestety pozostawiają mnie samego pod ciężarem obojętności. Niewdzięczność i ospałość moich sług sprawia, że moja agonia jest bardziej przykra»”.

Pamiętam wywiad, jaki przed laty z Robertem Litzą Friedrichem przeprowadzał Wojciech Jagielski: „Co najbardziej wkurza cię w Kościele”? – zapytał muzyka słynny „telewizyjny wampir”. „Ja sam” – usłyszał.

P.S. „Czas bowiem, aby sąd się rozpoczął od domu Bożego” – przypomina Bóg (1 P 4, 17). Najpierw oczyści nas. Czy nie zaczął właśnie tego robić?