Uroczystości ku czci św. Stanisława

Wydaje się, że odpowiedź twierdząca stoi w opozycji do współczesnej kultury. Dzisiaj bowiem ideałem jest słuchanie samego siebie. O człowieku, który poddaje się autorytetom mówi się, że jest naiwny i niesamodzielny. Trzeba dbać głównie o rozwój swojej osobowości – podpowiadają nam dziś różni samozwańczy doradcy. „Moje zdanie jest najważniejsze, ja wiem najlepiej, to wokół mnie powinien kręcić się cały świat” - słyszymy często. Doświadczamy kryzysu wszelkich autorytetów. Dla współczesnego świata władza związana z autorytetem zawsze jest podejrzana. Ale czy to prawdziwy i pełny obraz?
Przypomnijmy sobie umieranie Jana Pawła II przed pięciu laty. Byliśmy przygotowani na śmierć papieża, a jednak kiedy nadeszła, pojawiło się uczucie opuszczenia i rozbicia.
Podobne odczucia towarzyszyły nam po śmierci pana Prezydenta i pozostałych pasażerów prezydenckiego samolotu. Poczuliśmy się opuszczeni i zagubieni.
Już tylko wspominając te wydarzenia, widzimy, jak bardzo potrzebujemy pasterza, autorytetu, mądrej i dobrej władzy.
Ewangeliczny obraz mówi nam, że dobry pasterz dba o swoje owce. Jest blisko nich. Kocha je. Jest w nim połączenie autorytetu z bliskością wobec owiec. Pasterzowanie to władza, której nie trzeba się bać, bo służy owcom. Daje im życie.
Dobry Pasterz mówi o owcach: To są moje owce, znam ich problemy. I chociaż nie przymusza ich, owce stają się mu posłuszne. A jednocześnie wolne.
Takim dobrym pasterzem jest w pierwszym rzędzie Pan Bóg. On jest większy od wszystkich stworzeń. Bez Boga jesteśmy jak bez Pasterza. A wtedy, zagubieni, idziemy za kimkolwiek.
Ta metafora występuje już w Starym Testamencie. Bóg w Starym Testamencie określany jest jako pasterz swojego narodu. Psalmy w poruszający sposób opisują troskę Boga o swój lud: „Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć… Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę” (Ps 23). „Albowiem On jest naszym Bogiem, a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku” (Ps 95).
Jako troskliwy pasterz Bóg, powierza owce swym sługom – Mojżeszowi, Dawidowi i innym przywódcom narodu wybranego.
Zdarzało się, że niektórzy z pasterzy powołanych przez Boga, zamiast troszczyć się o trzodę, paśli samych siebie, doprowadzając do rozproszenia trzody (Ez 34, 1-10). Jednak Bóg nie pozostawał nigdy obojętny. Jest wierny słowu swojej obietnicy. W takich sytuacjach On sam przejmuje pieczę nad owcami i daje im pasterzy „według swojego serca” (Jr 3, 15; 23,4).
W tym sensie Jezus jest najwyższym i jedynym pasterzem posłanym do owiec, które poginęły z domu Izraela (Mt 15, 24).
Ale każdy, kto w jakikolwiek sposób sprawuje opiekę czy władzę nad innymi, w szczególności kapłan, ma udział w pasterskiej misji Jezusa. Taki pasterz musi przede wszystkim znać drogę, aby wskazywać ją innym. Musi widzieć cel i wyznaczać kierunek.
Musi też zdawać sobie sprawę z dwóch rzeczy: z tego, że Jezus Chrystus i tylko On jest drogą, prawdą i życiem (J 14, 6) oraz że tylko miłość jest dla chrześcijanina kierunkiem prowadzącym do pełnego rozwoju (1 Kor 12, 31).
A prawda wyzwala, bo tylko ona jest w życiu światłem (J 3, 21). Jezus, jako uosobiona Prawda, jest również Drogą. Miłość w prawdzie, Caritas in Veritate, jest drogą Kościoła. Jest celem i kierunkiem każdego pasterzowania.
Pasterz powinien być czujny wobec wszelkich przewrotnych nauk w Kościele, żeby osłaniać stado przed nimi (Dz 20, 30-31. 35).