Rekordowa ilość kozic w Tatrach

"To największa liczba kozic w historii liczenia tych zwierząt na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego" - powiedział PAP specjalista ds. tatrzańskiej fauny Filip Zięba. Dodał, że dotychczasowy rekord pogłowia kozic z 1964 r. został pobity o 24 sztuki.

Po polskiej stronie gór doliczono się 286 kozic, w tym 43 młodych. Ten wynik jest również rekordowy, bo w naszej części Tatr wcześniej nie naliczono takiej liczby. W 1986 r. w polskich Tatrach żyło 271 kozic.

Po stronie słowackiej doliczono się 810 sztuk, w tym 134 młodych.

Najwięcej kozic doliczono się w Tatrach Bielskich, które całkowicie leżą po stronie słowackiej. Największe stado kozic, czyli kierdel, zaobserwowano w Dolinie Hlińskiej w Tatrach Wysokich. Było tam ponad 70 kozic.

Podczas ubiegłorocznego, jesiennego liczenia kozic oszacowano ich liczebność na 929 sztuk. Jesienią 2010 r. doliczono się 841 tych zwierząt. Gwałtowny spadek pogłowia kozic w Tatrach nastąpił na przełomie wieków. W 1999 r. zaobserwowano w Tatrach jedynie 241 sztuk. W ostatnich latach liczba kozic żyjących w Tatrach systematycznie wzrasta.

Przyrodnicy szczególnie cieszą się z dużej liczby młodych kozic. Twierdzą, że duża liczba osobników pozwala podczas rozmnażania się uniknąć krzyżowania genów blisko spokrewnionych ze sobą sztuk, co często powodowało choroby genetyczne potomstwa.

Przyrodnicy przypuszczają, że przyczyną wahań liczebności tych zwierząt były m.in. wzrost liczby drapieżników, zmiany klimatyczne, kłusownictwo i nadmierny ruch turystyczny. Najwięcej kozic ginie zimą, wówczas zwierzęta te padają łupem drapieżników. Zdarza się także, że kozice giną pod zwałami śnieżnych lawin.

Liczenie tatrzańskich kozic odbywa się dwa razy w roku: wiosną i jesienią. Organizowane jest od 1954 r., a wspólnie ze Słowakami od 1957 r.

Kozica jest symbolem zarówno polskiego, jak i słowackiego Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jest gatunkiem chronionym, mimo to zdarza się, że kłusownicy polują na te zwierzęta.

Kozice żyją w niewielkich stadach, zwanych kierdelami, które mają określoną strukturę: na czele stoi zawsze doświadczona samica z młodym, tzw. licówka. W skład kierdela wchodzą też inne samice z młodymi oraz tzw. roczniaki i dwulatki. Samce żyją najczęściej samotnie lub tworzą grupy kawalerskie, dołączając do stad jesienią, na czas godów.