Będą nowi święci

Julia Ledóchowska urodziła się w 1865 r. w Loosdorf w austriackiej diecezji St. Pölten. Jej matka była Austriaczką. W wieku 21 lat wstąpiła w 1886 r. do zakonu urszulanek w Krakowie. Będąc w zgromadzeniu prowadziła bardzo ożywioną działalność. W Petersburgu założyła internat dla dziewcząt. Gdy po rewolucji październikowej została wydalona z Rosji, wyjechała do Skandynawii, gdzie jeździła z odczytami oraz organizowała placówki wychowawcze i charytatywne. W 1920 r. powróciła do Polski i osiadła w Pniewach koło Poznania, gdzie założyła zgromadzenie urszulanek szarych. Zmarła w opinii świętości 29 maja 1939 r. w Rzymie. Papież beatyfikował ją 23 czerwca 1983 r. Relikwie bł. Urszuli Ledóchowskiej zostały przewiezione uroczyście z Rzymu do Pniew i złożone w 1989 r. w kaplicy domu macierzystego, który odtąd stał się jej sanktuarium. W 1997 r. bł. Urszula została ogłoszona patronką archidiecezji poznańskiej oraz Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego. Błogosławiony Józef Sebastian Pelczar (1842-1924) był rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, biskupem przemyskim, założycielem Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Urodził się 17 stycznia 1842 r. w Korczynie k. Krosna. Święcenia kapłańskie przyjął w 1864 r. przyjął i objął placówkę parafialną w Samborze. W latach 1865-68 studiował w Rzymie, gdzie w bardzo krótkim czasie uzyskał dwa doktoraty: z teologii i prawa kanonicznego. W tym czasie interesował się także życiem wewnętrznym, studiował dzieła ascetyczne. Podczas wakacji 1866 i 1867 r. naszkicował ogólny schemat swego podstawowego dzieła z zakresu ascetyki pt. "Życie duchowe". Doczekało się ono ośmiu wydań i przez dziesiątki lat służyło kapłanom, osobom zakonnym i świeckim jako lektura duchowa. Po powrocie do kraju był profesorem Seminarium Duchownego w Przemyślu, a następnie przez 22 lata wykładał jako profesor na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Oprócz naukowej prowadził też ożywioną działalność duszpasterską, społeczną i oświatową w Towarzystwie Szkoły Ludowej. W 1894 r. założył Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, któremu - poza szerzeniem kultu Bożego Serca Zbawiciela - wskazał, jako jedno z zadań, opiekę nad służącymi i robotnicami. W 1894 r. ks. Pelczar otrzymał nominację na biskupa pomocniczego w Przemyślu, a dwa lata później został ordynariuszem tej diecezji. Był mężem modlitwy i wzorem gorliwości apostolskiej. Mimo zaborów, jako jedyny z biskupów owych czasów, w 1902 r. odważył się zwołać synod diecezjalny po 179 latach przerwy. Zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 r. w Przemyślu, beatyfikowany przez Jana Pawła II 2 czerwca 1991 roku w Rzeszowie. Jest patronem archidiecezji przemyskiej i miasta Przemyśla. Wśród 12 przyszłych nowych świętych jest m.in. założyciel Zgromadzenia Słowa Bożego (werbistów), bł. Arnold Janssen (1837-1909) i pochodzący z południowego Tyrolu jego współpracownik Joseph Freinademetz (1852-1909). Arnold Janssen urodził się 5 listopada 1837 r. w Goch w północnych Niemczech. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1861 r. w Monasterze. W 1875 r. udał się do Steyl w Holandii, gdzie założył Zgromadzenia Słowa Bożego (Societas Verbi Divini, SVD), jedno z najbardziej znanych zgromadzeń misyjnych w Kościele katolickim, w Polsce znane jako werbiści. Jest także założycielem dwóch zgromadzeń żeńskich: Sióstr Służebnic Ducha Świętego i Sióstr Służebnic Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji. W Mödling pod Wiedniem założył w 1889 r. dom misyjny St. Gabriel, w którym działa Wyższa Szkoła Teologiczna, a w jej ramach szeroko znany Instytut Teologii Religii. Werbiści w St. Gabriel prowadzą też wydawnictwo czasopism i misyjne muzeum etnograficzne. Gdy o. Janssen umierał 15 stycznia 1909 r., z założonego przez niego zgromadzenia "wyszło w świat" 332 ojców, 187 braci i 211 sióstr. Oprócz działalności misyjnej podejmował wysiłki na rzecz pojednania podzielonych chrześcijan, był odważnym pionierem katolickiego apostolstwa pracy i apostolstwa ludzi świeckich. 19 października 1975 r. papież Paweł VI ogłosił o. Janssena błogosławionym. Również w 1975 r. został beatyfikowany Joseph Freinademetz, wielki misjonarz Chin. Urodził się w 1852 r. w Oies in Val Badia w południowym Tyrolu. Studiował w Brixen, a święcenia kapłańskie przyjął w 1875 r. Początkowo pracował jako duszpasterz w rodzinnym Tyrolu. W 1878 r. wstąpił do nowo założonego Zgromadzenia Słowa Bożego, które w 1879 r. wysłało Jeana Baptista Anzera oraz jego jako swoich pierwszych misjonarzy do Chin. Ks. Freinademetz jest współzałożycielem misji katolickiej w południowym Szantungu. Dzięki jego misjonarskiemu zaangażowaniu liczba chrześcijan w tym regionie wzrosła ze 158 w 1882 r. do ok. 46 tysięcy w 1908 roku. Misjonarze, chrześcijanie, a także władze chińskie otaczały ks. Freinademetza wielkim szacunkiem. Jego największą pasją było kształcenie rodzimego duchowieństwa. Zmarł 28 czerwca 1909 r. Proces beatyfikacyjny został otwarty w 1951 r. Zbliżający się konsystorz ma związek również z planowaną na maj podróżą Papieża do Hiszpanii. Pięcioro spośród dwunastu przyszłych świętych, to Hiszpanie. Papież kanonizuje ich 4 maja w Madrycie. Są to: karmelitka Maria Maravillas de Jesus (Pidal y Chico de Guzman; 1891-1974), męczennik Pedro Poveda Castroverde (1874-1936), jezuita Jose Maria Rubio y Peralta (1864-1929) oraz założycielki zgromadzeń zakonnych Genoveva Torres Morales (1870-1956) i Angela de la Cruz (Maria de los Angeles Gurrero Gonzalez; 1846-1932). W późniejszym czasie przewidziane są kanonizacje biskupa Daniele Comboniego (1831-1881) oraz założycielek zgromadzeń zakonnych - Włoszek Marii De Mattias (1805-1866) i Virginii Centurione (1587-1651). Konsystorze są to zebrania kardynałów, zwoływane przez Papieża celem przekonsultowania pewnych ważniejszych spraw albo dokonania najbardziej uroczystych aktów - takich na przykład, jak kanonizacje lub nominacje kardynalskie. Uczestniczą w nich wszyscy kardynałowie, którzy w tym czasie przebywają w Rzymie. Do udziału w konsystorzach publicznych oprócz kardynałów zaprasza się również inne osoby.