Audiencja środowa: Chrystus cierpiał dobrowolnie

Było to kolejne nauczanie papieskie z rozpoczętego w ub.r. cyklu o miejscu Nieszporów w modlitwie Kościoła. Po wygłoszeniu katechezy i streszczeniu jej w kilku językach papież pozdrowił pątników z różnych krajów, odmówił z nimi Modlitwę Pańską i udzielił wszystkim błogosławieństwa apostolskiego. Publikujemy cały tekst papieskiego przemówienia: 1. Słuchając dzisiaj hymnu, będącego fragmentem 2. Rozdziału Pierwszego Listu św. Piotra, oczom naszym w żywy sposób ukazało się oblicze cierpiącego Chrystusa. Tak było w przypadku czytelników tego Listu w pierwszym okresie chrześcijaństwa, tak też było w ciągu wieków w czasie głoszenia Słowa Bożego w liturgii i w czasie osobistych rozważań. Ta wpleciona w tekst Listu pieśń ma odcień liturgiczny i zdaje się odzwierciedlać rozmodlony oddech Kościoła pierwotnego (por. Kol 1,15-20; Fil 2,6-11; 1 Tm 3,16). Charakteryzuje ją także myślowy dialog autora z czytelnikami, odznaczający się występowaniem na przemian zaimków "my" i "wy": "Chrystus przecież również cierpiał za was i zostawił wam wzór, abyście szli za Nim Jego śladami. On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy (...), abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości - Krwią Jego zostaliście uzdrowieni" (1P 2, 21. 24-25). 2. Lecz zaimek najwyraźniejszy znajduje się w oryginale greckim - hos, niemal wybity na początku pierwszych wierszy (por. 2,22.23.24): to "On", Chrystus cierpliwy, On, który nie popełnił grzechu, On, który wyszydzany nie reaguje, wzywając zemsty, On, który na Krzyż zaniósł ciężar grzechów ludzkości, by je wymazać. Myśl Piotra, ale też myśli wiernych, którzy odmawiają ten hymn przede wszystkim w Liturgii Nieszporów w okresie Wielkiego Postu, biegną do Sługi Jahwe, opisanego w sławnej czwartej pieśni Księgi proroka Izajasza. Postać to tajemnicza, interpretowana przez chrześcijaństwo z mesjańskiego i chrystologicznego punktu widzenia, uprzedza bowiem szczegóły i znaczenie Męki Chrystusa: "Lecz On się obarczył naszym cierpieniem, On dźwigał nasze boleści (...) On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy (...) W Jego ranach jest nasze zdrowie (...) Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich" (Iz 53, 4.5.7). Również zarys grzesznej ludzkości, jaki przynosi obraz błądzącego stada, w wierszu, który nie znalazł się w Liturgii Nieszporów (por. 1 P 2, 25), pochodzi z tej prastarej pieśni proroczej: "Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas się obrócił ku własnej drodze" (Iz 53,6).