Audiencja środowa: Radosna pieśń dla małżonków

Powołanie małżeńskie jest przełomem w życiu i odmienia byt, jak wskazywała to już Księga Rodzaju: "Mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem" (Rdz 2, 24). Królowa oblubienica kroczy teraz ze swym orszakiem weselnym, niosącym dary, ku królowi, oczarowanemu jej urodą (por. Ps 45 [44], 12-13). 3. Znamienny jest nacisk, z jakim Psalmista wysławia niewiastę: jest ona "cała pełna chwały" (w. 14), a wyrazem tego przepychu jest jej strój weselny, przetykany złotogłowiem i wzbogacony cennymi koronkami (por. ww. 14-15). Biblia lubuje się w pięknie będącym odbiciem blasku samego Boga; szaty również mogą stać się znakiem promieniowania wewnętrznego światła i szczerości duszy. Myśl biegnie równolegle z jednej strony ku wspaniałym kartom Pieśni nad pieśniami (por. Pnp 4 i 7), z drugiej zaś ku Apokalipsie, która mówi o "Godach Baranka", to jest Chrystusa, ze wspólnotą odkupionych, podkreślając symboliczną wartość szaty weselnej: "Nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła, i dano jej oblec bisior lśniący i czysty - bisior bowiem oznacza czyny sprawiedliwe świętych" (Ap 19, 7-8). 4. Obok urody wysławiana jest radość, jaka przebija z weselnego orszaku "dziewic towarzyszących", druhen, które towarzyszą oblubienicy "z radością i z uniesieniem" (por. Ps 45 [44], 15-16). Prawdziwa szczęśliwość, znacznie głębsza od zwykłej radości, jest wyrazem miłości, która z pogodnym sercem uczestniczy w dobru umiłowanej osoby. W tym miejscu, zgodnie z końcowym życzeniem, wyłania się inna rzeczywistość, wpisana radykalnie w małżeństwo: płodność. Mowa jest bowiem o "synach" i "pokoleniach" (por. ww. 17-18). Przyszłość, nie tylko dynastii, ale również ludzkości, wypełnia się właśnie dlatego, że małżonkowie wydają na świat nowe stworzenia. Temat to istotny w naszych czasach na Zachodzie, który często niezdolny jest do zawierzenia swego bytu przyszłości przez rodzenie i opiekę nad nowymi stworzeniami, które kontynuowałyby cywilizację narodów i realizowały dzieje zbawienia. 5. Jak wiadomo wielu Ojców Kościoła odnosiło wizerunek królowej do Maryi, począwszy od rozpoczynającego go wezwania: "Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha..." (w. 11). Tak jest na przykład w Homilii o Bogurodzicy Chryzypa z Jerozolimy, ojca kapadockiego, który w Palestynie wraz z innymi mnichami założył klasztor św. Eutymiusza, a po święceniach kapłańskich strzegł Krzyża Świętego w bazylice Zmartwychwstania (Grobu Pańskiego) w Jerozolimie. "Do Ciebie kieruję moją mowę - pisze, zwracając się do Maryi - do Ciebie, która masz być oblubienicą wielkiego władcy; do Ciebie zwraca się moja mowa, do Ciebie, która masz począć Słowo Boże, w sposób Jemu znany... »Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha«; prawdziwie bowiem spełnia się radosna zapowiedź odkupienia świata. Nakłoń ucha, a po tym, co usłyszysz, urośnie Twoje serce... »Zapomnij o twym narodzie, o domu twego ojca«: nie zwracaj uwagi na ziemskie pokrewieństwo, ponieważ zamieniona zostaniesz w królowę niebieską. I posłuchaj - powiada - jak miłuje Cię ten, który jest Stwórcą i Panem wszech rzeczy. »Król - powiada - pragnie twojej piękności«: sam Ojciec pojmie Cię za żonę; Duch przygotuje wszystkie warunki niezbędne do tych zaślubin . Nie myśl, że porodzisz ludzkie dziecię, ponieważ »on jest twym panem; oddaj mu pokłon«. Twój Stwórca stał się Twoim dziecięciem; poczniesz Go i wraz z innymi wielbić Go będziesz jako swego Pana". (Teksty maryjne pierwszego tysiąclecia, I, Rzym 1988, ss. 605-606).