Ksiądz i samotność

W artykule otwierającym numer ks. Krzysztof Bardski rozważa tajemnicę opuszczenia Jezusa na krzyżu, odwołując się do zapisów w Ewangeliach oraz do komentarzy patrystycznych. Umyka ona jednak - co podkreśla autor - logice ludzkiej, zapraszając raczej do „kontemplacji paradoksu”, do odczytania na nowo własnych odniesień do Boga i Kościoła. W tekście „Bliskość i dystans” ks. Piotr Mazurkiewicz analizuje różne oblicza księżowskiej samotności. Prawdziwym problemem jest - według niego - „nieużywanie” serca, formalizm, zamykanie się na głębszą więź z drugim człowiekiem, często spowodowane pychą albo lękiem przed odrzuceniem czy zranieniem. W eseju „Pracownia, piąta rano” Piotr Wojciechowski pochyla się nad samotnością twórców, którzy stają wobec Boga nie tylko w swoim imieniu, a ale również innych, przedstawiając Mu ich cierpienie, winę, tęsknotę. Z kolei samotność jako przestrzeń, w której należycie rozeznaje się drogę powołania, jest tematem artykułu o. Stanisława Fudali OCD o św. Rafale Kalinowskim. „ Obrana przez niego droga - zaznacza autor - doprowadziła go ostatecznie w ramiona Boga i bliźnich, którym oddał się cały, czyniąc się ich własnością”. Radami dla ludzi samotnych dzieli się w następnym tekście Agata Rusak, nie ukrywając, że „często trzeba uczyć się samemu na błędach, wpadając raz po raz w różne pułapki, kiedy to albo traktuje się samotność jak intruza, albo też się ją gloryfikuje”. W przypadku księży niezbędne jest uzbrojenie się w cierpliwość, wyczulenie na swój stan, gdyż samotność, którą przyjęli oni razem z decyzją służenia innym ludziom, jest „samotnością maratończyka”. Na samotność jako czas spotykania siebie i Boga, czas oczyszczenia, uświęcenia i przygotowania do podjęcia Bożych dzieł, zwraca uwagę ks. Mirosław Cholewa w tekście „Rekolekcje kapłańskie”. Autor, odnosząc się do nierzadkiego zaniedbywania przez księży szansy, jaką są solidnie odprawione rekolekcje, przypomina konkretne formy ćwiczeń duchowych prowadzących do osobistego nawrócenia. W numerze zamieszczono dwie rozmowy. W pierwszej „Samotność i tak pozostanie” ojcowie Mirosław Pilśniak OP i Wojciech Prus OP dialogują na temat swoich osobistych doświadczeń oraz różnych sytuacji duszpasterskich. Zwracają m.in. uwagę na pewien sposób „zatykania” poczucia osamotnienia, jakim jest „posiadanie” przyjaciół. Druga rozmowa - z ks. Francesco Follo, stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy UNESCO - dotyczy cierpienia. Człowiek Zachodu często nie chce o nim słyszeć, „bo nie chce stawiać mu czoła”, myląc „dobre samopoczucie z dobrym życiem”. W numerze jest też artykuł o meandrach sumienia (ks. P. Kieniewicz MIC), o wpływie Eucharystii na życie księdza (D. Szczerba), rady dla duchownych pomagającym osobom w depresji (o. J. Pleskaczyński SJ) oraz poruszające świadectwa.