Prymas Polski: Zmartwychwstanie Chrystusa trwa

Wydaje się czasem, że i my, chrześcijanie, staliśmy się materialistami, bo wszystko przeliczamy się na pieniądze. Tymczasem pożądliwość pieniędzy rodzi znaną od dawna fobię chciwości, patologię odciągającą od świata realizmu. Nowe zaburzenia w psychice, zwłaszcza młodych, zaznaczają się w zjawisku wchodzenia do sekt wyznaniowych, fascynacji astrologią i uprawiania dziwacznych wierzeń. Szczególne miejsce w kreowaniu świata złudzeń mają narkotyki i, o dziwo, internet. Zapobiegając epidemii złudzeń i fobii, Kościół przypomina prawdę o realizmie zmartwychwstania Chrystusa. Chrystus żyjący dziś jest rzeczywistością, która narodziła się w Wieczerniku i na krzyżu, trwa w wierze Kościoła i przenika do naszej kultury jako miłość ofiarna, ucząca prawdziwej demokracji. Albowiem człowiek stający szczerze przed Bogiem-Miłością odczuwa równość i solidarność z bliźnimi. 3. Odnowić ziemię to odnowić miłość w człowieku Od zmartwychwstania zaczęła się inna jakość życia na ziemi. Składa ona w człowieku siły Chrystusa, uzdalniając do odnowy - „aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie” (Ef 1, 10). Nową jakość życia powinni pojmować przede wszystkim wierzący chrześcijanie. Ileż wysiłku podjęli imperatorzy starożytnego Rzymu, by obalić wierzenia rozpowszechniane przez rybaków znad Jeziora Galilejskiego! Zwyciężyli jednak prześladowani, bo nieśli miłość i przebaczenie, tak potrzebne światu. Gdy na Zachodzie nowożytnej Europy pojawiali się ludzie pyszni, odżywała miłość Zmartwychwstałego w prostocie świętego Jana Vianneya, w objawieniach świętej Bernadetty i dzieci z Fatimy. Chociaż władza radziecka w Moskwie, zachowując z racji politycznych zabytki wokół Kremla, zniszczyła lśniące kopuły setek cerkwi, po siedemdziesięciu latach przymusowej ateizacji nad dachami Moskwy znów zazłociły się cerkiewne wieże i zabrzmiało: „Chrystus zmartwychwstał!”. Ludzie nie znający wiary uznali zmartwychwstanie, bo wyczuli, że to prawdziwa odnowa. Zanim „rozebrano” Polskę w 1795 roku, a sprzedajni ludzie wyrzekli się Ojczyzny, już czytano mądry tekst Konstytucji Trzeciego Maja i pamiętano, że fundamenty świątyni Opatrzności zostały położone i czekają, a niebawem Legiony Polskie zaśpiewały: „Jeszcze Polska nie zginęła”, zaś kościoły napełniły się melodią „Boże, coś Polskę”. Tak odradzała się miłość do Ojczyzny, do matki uczącej miłości. Nad gorącymi popiołami Auschwitz ściemniały już łuny, ucichły jęki w obozie w Dachau, na Majdanku i w wielu innych obozach śmierci, na grobach pomordowanych jeńców wojennych w Katyniu i w innych miejscach wyrosły sosny, a panowie świata myśleli, że to koniec pamięci i ostatni pomruk będzie należał do wyciszającej śmierci. Tak się jednak nie stało! Odrodzenie trwa w świecie. Ludzie niewierzący, albo wierzący inaczej, są także włączeni w powszechne odrodzenie, które my, chrześcijanie, nazywamy zmartwychwstaniem w Chrystusie. Wielkanoc tego roku nie przynosi nam pociech społecznych i narodowych. Wielu naszych braci, którzy zaufali polityce, doznaje zawodu. Co więcej, wielu z nich uważa wykreślenie obecności Kościoła z obrazu Europy (chodzi tu o Traktat Konstytucyjny Unii) za klęskę wiary, za złożenie Chrystusa do europejskiego grobu. My zaś wiemy, że Chrystus nie boi się takich grobów, On jest „zmartwychwstaniem i życiem” (J 11, 25). Nawet nie liczy na ludzi wystraszonych i wątpiących, bo ma własną moc miłości, która powoduje, że serca pałają. Bracia i Siostry! Różne smutki i boleści dotykają nas w czasie tegorocznej Paschy. Wiele naszych grzechów - jak w grobie - spoczywa w teczkach archiwalnych. Boimy się cierpkiej prawdy, boimy się nieprawdy o nas. Idziemy do jakiegoś naszego Emaus i narzekamy, bo nie wszystko dzieje się po naszej myśli. Tymczasem zmartwychwstanie Chrystusa trwa i wzywa do nowego życia! Życzmy sobie odnowy życia mocami Chrystusa. Amen.