Królowa czy Bogarodzica?

Święto zostało ustanowione na prośbę biskupów polskich po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej. Papież Benedykt XV zatwierdził święto dla Kościoła w Polsce w 1920 r. Nawiązuje ono do ważnych wydarzeń z historii Polski: obrony Jasnej Góry przed Szwedami w 1655 r., ślubów króla Jana Kazimierza - powierzenia Królestwa Polskiego opiece Matki Bożej, a także do uchwalenia Konstytucji 3 maja. Święto to wyraża wiarę Narodu w szczególną opiekę Bożą, jakiej Polacy doświadczali i doświadczają za pośrednictwem Matki Bożej. W czasie uroczystości, które miały miejsce we Lwowie 1 kwietnia 1656 r. przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej król ogłosił Matkę Bożą patronką Królestwa Polskiego. Odśpiewano litanię do Najświętszej Panny, a nuncjusz apostolski dodał wezwanie: "Królowo Korony Polskiej, módl się za nami", które zgromadzeni biskupi i senatorowie trzykrotnie powtórzyli. Król przyrzekł szerzyć Jej cześć, ślubował wystarać się u papieża o pozwolenie na obchodzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, a także zająć się losem chłopów i zaprowadzić sprawiedliwość społeczną. Papież Pius X w 1908 r. zezwolił na wpisanie wezwania "Królowo Polski" na stałe do Litanii loretańskiej. W tym samym roku ustanowił też dla diecezji lwowskiej święto Królowej Polski. Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę biskupi zwrócili się do Stolicy Apostolskiej z prośbą rozszerzenia tego święta na całą Polskę. Jako datę zaproponowano dzień 3 maja, na pamiątkę pierwszej polskiej Konstytucji, która realizowała część ślubowań króla Kazimierza. Oficjalnie święto obchodzone jest od 1923 roku, choć Maryję jako Królową Polski czczono o wiele wcześniej, czego przykładem jest "Bogurodzica" - najstarsza polska pieśń religijna, która pełniła często rolę hymnu narodowego. Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto zostało podniesione do rangi uroczystości.