Benedykt XVI: Kościół nie jest święty sam z siebie

Ojciec Święty pobłogosławił i wręczył paliusze dziekanowi Kolegium Kardynalskiemu kard. Angelo Sodano i 32 arcybiskupom-metropolitom, w tym abp Stanisławowi Dziwiszowi z Krakowa. Tradycyjnie, zgodnie z prawie 40-letnim zwyczajem, na święto patronów Kościoła katolickiego przybyła delegacja Patriarchatu Ekumenicznego Konstantynopola, której tym razem przewodniczył metropolita Pergamonu Jan (Zizioulas). Publikujemy cały tekst homilii Papieża: Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła jest zarazem wdzięcznym przypomnieniem wielkich świadków Jezusa Chrystusa i uroczystym opowiedzeniem się za Kościołem - jednym, świętym, powszechnym [lub: katolickim] i apostolskim. Jest przede wszystkim świętem katolickości. Znak Zesłania Ducha Świętego - nowa wspólnota, mówiąca wszystkimi językami i jednocząca wszystkie narody w jednym narodzie, w jednej rodzinie Bożej - stał się rzeczywistością. Nasze zgromadzenie liturgiczne, w którym zebrali się Biskupi, pochodzący ze wszystkich części świata, osoby różnych kultur i narodów, jest obrazem rodziny Kościoła, rozproszonej po całej ziemi. Cudzoziemcy stali się przyjaciółmi, a ponad wszelkimi granicami uznajemy się za braci. W ten sposób wypełniła się misja św. Pawła, który umiał być "sługą Chrystusa Jezusa wobec pogan (...) [aby] stali się ofiarą Bogu przyjemną, uświęconą Duchem Świętym" (Rz 15, 16). Celem tej misji jest ludzkość, która sama stała się żywym uwielbieniem Boga, prawdziwym kultem, którego Bóg oczekuje: to właśnie jest najgłębszym sensem katolickości - katolickości, która już została nam dana i do której ciągle od nowa musimy dążyć. Katolickość nie wyraża się tylko w wymiarze poziomym, zgromadzeniu wielu osób w jedności; wyraża się także w wymiarze pionowym: tylko kierując spojrzenie na Boga, tylko otwierając się na Niego, możemy stawać się rzeczywiście jednym. Podobnie jak Paweł, tak samo również Piotr przybył do Rzymu, do miasta, które było miejscem zejścia się wszystkich narodów i które właśnie dlatego mogło stać się bardziej niż jakiekolwiek inne wyrazem powszechności Ewangelii. Podejmując podróż z Jerozolimy do Rzymu, z pewnością umiał być prowadzony głosami proroków, wiarą i modlitwą Izraela. Brał bowiem także udział w głoszeniu Starego Przymierza - misji na cały świat: przeznaczeniem ludu Izraela było stawanie się światłem dla ludzi. Wielki Psalm Męki, Psalm 22 (21), którego pierwszy werset: "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" wypowiedział Jezus na krzyżu, kończył się wizją: "Wrócą do Pana wszystkie krańce ziemi i oddadzą Mu pokłon wszystkie szczepy pogańskie" (Ps 22 [21], 28). Gdy Piotr i Paweł przybyli do Rzymu, Pan, który rozpoczął ten Psalm na krzyżu, zmartwychwstał; to zwycięstwo Boga miało być odtąd głoszone wszystkim narodom, spełniając w ten sposób obietnicę, jaką Psalm się kończył.