Benedykt XVI: Kościół nie jest święty sam z siebie

Paliusz jest wyrazem naszej misji apostolskiej. I wyrazem naszej wspólnoty, która w posłudze Piotrowej ma swą widzialną rękojmię. Z jednością, tak jak z apostolskością, łączy się posługa Piotrowa, która jednoczy w sposób widzialny Kościół wszystkich części świata i wszystkich czasów, broniąc tym samym każdego z nas od ześlizgiwania się w fałszywe autonomie, które zbyt łatwo przekształcają się w wewnętrzne partykularyzmy Kościoła i mogą w ten sposób wystawić na ryzyko jego wewnętrzną niezależność. Nie chcemy przy tym zapominać, że sens wszystkich funkcji i posług polega w istocie na tym, że "dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa", aby wzrastało Ciało Chrystusa "dla budowania siebie w miłości" (Ef 4, 13.16). W tej perspektywie witam całym sercem i z wdzięcznością delegację Kościoła prawosławnego Konstantynopola, przysłaną przez patriarchę ekumenicznego Bartłomieja I, którego serdecznie pozdrawiam. Kierowana przez metropolitę Jana przybyła na to nasze święto i uczestniczy w naszych uroczystościach. Nawet jeśli jeszcze nie zgadzamy się w sprawie interpretacji i treści posługi Piotrowej, jesteśmy jednak razem w sukcesji apostolskiej, jesteśmy głęboko zjednoczeni między sobą w urzędzie biskupim i w sakramencie kapłaństwa oraz wyznajemy razem wiarę Apostołów, jak ją otrzymaliśmy w Piśmie i jak ją wyjaśniano na wielkich Soborach. W tej godzinie świata, pełnej sceptycyzmu i wątpliwości, ale także bogatej w pragnienie Boga, ponownie uznajemy nasze wspólne posłannictwo świadczenia razem o Chrystusie Panu a na fundamencie danej nam już jedności chcemy pomagać, aby świat uwierzył. I z całego serca błagamy Pana, aby prowadził nas do pełnej jedności tak, aby blask prawdy, która jako jedyna może tworzyć jedność, stawał się na nowo widzialny w świecie. Ewangelia dzisiejsza mówi nam o wyznaniu św. Piotra, od którego bierze swój początek Kościół: "Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego" (Mt 16,16). Mówiąc dzisiaj o Kościele jednym, katolickim i apostolskim, ale jeszcze nie Kościele świętym, chcemy przypomnieć w tej chwili inne wyznanie Piotra, wypowiedziane w imieniu Dwunastu w godzinie wielkiego opuszczenia: "Myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga" (J 6, 69). Co to oznacza? Jezus w wielkiej modlitwie arcykapłańskiej mówi o uświęcaniu się w odniesieniu do uczniów, nawiązując do ofiary swojej śmierci (J 17, 19). Tym samym Jezus wyraża jednocześnie swoją funkcję prawdziwego Najwyższego Kapłana, który wypełnia tajemnicę "Dnia Pojednania" już nie tylko w obrzędach zastępczych, ale w ukonkretnieniu własnego ciała i krwi. Słowo "Święty Boga" w Nowym Testamencie ukazuje Aarona jako Najwyższego Kapłana, który miał zadanie uświęcania Izraela (Ps 106 [105], 16; por. Syr 45, 6). Wyznanie Piotra o Chrystusie, którego nazywa Świętym Boga, wpisuje się w kontekst mowy eucharystycznej, w której Jezus zapowiada wielki Dzień Pojednania poprzez złożenie samego siebie w ofierze: "Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata" (J 6,51). W ten sposób w głębi tego wyznania znajduje się kapłańska tajemnica Jezusa, Jego ofiara za nas wszystkich. Kościół nie jest święty sam z siebie, składa się bowiem z grzeszników - wszyscy to wiemy i widzimy. Raczej stale na nowo uświęca się on przez oczyszczającą miłość Chrystusa. Bóg nie tylko powiedział: ukochał nas bardzo realistycznie, ukochał aż po śmierć własnego Syna. To właśnie tu ukazuje się nam cała wielkość objawienia, które jest wpisane w serce samego Boga jak Jego rany. Każdy z nas może więc powiedzieć osobiście wraz ze św. Pawłem: "(...) życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie" (Gal 2, 20). Módlmy się do Pana, aby prawda tego słowa odciskała się głęboko swoją radością i swoją odpowiedzialnością w naszym sercu; módlmy się, aby promieniując z celebry eucharystycznej, stawała się ona coraz bardziej siłą, która kształtuje nasze życie. Tł. Kg (KAI)