Kard. Kasper: Ekumeniczne wyzwania nowego wieku

Zdaniem watykańskiego purpurata pierwsze wyzwanie dotyczy jasności podstaw teologicznych dialogu ekumenicznego. Potrzeba tu czasem ponownego ich określenia. Drugie wyzwanie to problem, czy wszyscy uczestnicy dialogu rozumieją to samo pod pojęciem ekumenizmu i czy w ten sam sposób definiują jego cele. Zasady podzielane na przykład przez katolików i Kościoły Wschodnie w dziedzinie postulowanej jedności wiary, sakramentów i posługi Kościoła są odmienne od stanowiska przeważającego w świecie protestanckim. Trzecim wyzwaniem jest potrzeba wewnętrznego nawrócenia. Zdaniem kardynała Kaspera ten duchowy proces niezbędny dla osiągnięcia jedności dokonywać się powinien zarówno na szczeblu indywidualnym, jak i instytucjonalnym. Duchowość komunii oznacza stworzenie w sobie miejsca dla drugiego, a jednocześnie oparcie się egoistycznej pokusie współzawodnictwa, karierowiczostwa, nieufności i zawiści. Czwarty obszar wyzwań to „ekumenizm duchowy” będący zdaniem kardynała Kaspera sercem i duszą ruchu na rzecz jedności chrześcijaństwa, który bez tego staje się bezdusznym biurokratycznym aktywizmem skazanym na niepowodzenie. Znakiem tego duchowego ekumenizmu są liczne świadectwa męczenników za wiarę z minionego stulecia. Piątym wyzwaniem XXI wieku, na które wskazał w Genewie przewodniczący Papieskiej Rady do spraw Popierania Jedności Chrześcijan jest ekumenizm praktyczny. Chodzi o wspólne zaangażowanie wyznawców Chrystusa w takich dziedzinach jak obrona godności ludzkiej i praw człowieka, świętości życia, wartości rodzinnych, edukacja, sprawiedliwość i pokój, ochrona zdrowia i przyrody, czy dialog międzyreligijny.