**Homoseksualista księdzem? Nie (tekst instrukcji)**

[9] Zob. Katechizm Kościoła Katolickiego (editio typica, 1997), n. 2358; zob. także KPK, kan. 208 i KPKW, kan. 11. [10] Zob. Kongregacja ds. Wychowania Katolickiego, Memorandum do biskupów proszących o radę w kwestiach dotyczących homoseksualizmu i kandydatów wstępujących do seminarium (9 lipca 1985); Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, List (16 maja 2002): Notitiae 38 (2002), 586. [11] Zob. Pastores dabo vobis, nn. 35-36: AAS 84 (1992), 714-718. [12] Zob. KPK, kan. 241, §1: „Do wyższego seminarium duchownego biskup diecezjalny powinien przyjmować jedynie tych, którzy, biorąc pod uwagę ich przymioty ludzkie i moralne, duchowe i intelektualne, ich zdrowie fizyczne i psychiczne, jak również szczerą wolę, wydają się być zdolni do oddania się na stałe świętym posługom”; zob. KPKW, kan. 342, §1. [13] Zob. Optatam totius, n. 6: AAS 58 (1966), 717. Zob. także KPK, kan. 1029: „Do święceń należy dopuszczać jedynie tych, którzy — według roztropnej oceny własnego biskupa albo kompetentnego przełożonego wyższego — po rozważeniu wszystkich okoliczności, mają nieskażoną wiarę, kierują się prawidłową intencją, posiadają wymaganą wiedzę, cieszą się dobrą opinią, mają nienaganne obyczaje, wypróbowane cnoty, jak również inne przymioty fizyczne i psychiczne, odpowiadające przyjmowanemu święceniu”; zob. KPKW, kan. 758. Niedopuszczenie do święceń tych, którzy nie mają wymaganych przymiotów nie jest niesprawiedliwą dyskryminacją: zob. Kongregacja Nauki Wiary, Uwagi dotyczące projektów legalizacji związków między osobami homoseksualnymi. [14] Zob. Pastores dabo vobis, nn. 43-59, AAS 84 (1992), 731-762. [15] Zob. tamże, n. 43: „Kapłan, powołany do tego, by być 'żywym obrazem' Jezusa Chrystusa Głowy i Pasterza Kościoła, powinien starać się odtworzyć w sobie, w miarę możliwości, ludzką doskonałość jaśniejącą w Synu Bożym, który stał się człowiekiem, ujawniającą się szczególnie wyraziście w Jego postawie wobec innych”: AAS 84 (1992), 732. [16] Zob. tamże, nn. 44 i 50: AAS 84 (1992), 733-736 i 746-748. Zob. także: Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, List okólny do Najprzewielebniejszych Biskupów Diecezjalnych i innych Ordynariuszy posiadających uprawnienia kanoniczne do dopuszczania do święceń duchownych dotyczący badania predyspozycji kandydatów do święceń (10 listopada 1997): Notitiae 33 (1997), 507-518, zwłaszcza Załącznik V. [17] Zob. Kongregacja ds. Biskupów, Dyrektorium nt. posługi pasterskiej biskupów Apostolorum Successores (22 lutego 2004), n. 88. [18] Zob. KPK, kan. 1052, §3: „Jeśli (...) na podstawie pewnych racji biskup ma wątpliwość, czy kandydat jest zdatny do przyjęcia święceń, nie powinien mu ich udzielać.” Zob. także KPKW, kan. 770. [19] Zob. KPK, kan. 1051: „Gdy chodzi o zbadanie przymiotów wymaganych od kandydata do święceń, należy zachować następujące przepisy: (...) konieczne jest zaświadczenie rektora seminarium lub domu formacji na temat przymiotów wymaganych do przyjęcia święceń, mianowicie o nieskażonej doktrynie kandydata, autentycznej pobożności, dobrych obyczajach i zdatności do wykonywania posługi; ponadto, po przeprowadzeniu odpowiedniego badania, zaświadczenie o stanie zdrowia fizycznego i psychicznego kandydata”. [20] Zob. Pastores dabo vobis, nn. 50 i 66: AAS 84 (1992), 746-748 i 772-774. Zob. także Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis, n. 48. [21] Zob. Pastores dabo vobis, n. 69: AAS 84 (1992), 778.