Papieskie intencje modlitewne na listopad

Komentarzem do tej intencji jest orędzie Jana Pawła II na Światowy Dzień Pokoju w roku 2002. Papież zwrócił uwagę, że „pokój, oparty na sprawiedliwości i przebaczeniu, atakowany jest dzisiaj przez międzynarodowy terroryzm. W ostatnich latach, szczególnie po zakończeniu zimnej wojny, terroryzm przemienił się w wyrafinowany system zależności politycznych, technologicznych i ekonomicznych, który przekracza granice krajów i rozszerza się na cały świat. Są to prawdziwe organizacje, często mające do dyspozycji ogromne kapitały, opracowujące szeroko zakrojone strategie, które godzą w niewinne osoby”. Jak zaznaczył Jan Paweł II, „terroryzm rodzi się z nienawiści i powoduje izolację, nieufność i zamknięcie (…), bazuje na pogardzie dla ludzkiego życia. Właśnie, dlatego nie tylko prowadzi do zbrodni, których nie można tolerować, lecz on sam -używając terroru jako strategii politycznej i ekonomicznej - stanowi prawdziwą zbrodnię przeciw ludzkości. Istnieje, zatem prawo do obrony przed terroryzmem. Jest to prawo, które -jak wszystkie inne - powinno odpowiadać zasadom moralnym i prawnym zarówno w wyborze celów, jak i środków (…) Współpraca międzynarodowa w walce z działalnością terrorystyczną winna też wiązać się ze szczególnym wysiłkiem politycznym, dyplomatycznym i ekonomicznym, ażeby z odwagą i determinacją przezwyciężać istniejące sytuacje ucisku i izolacji, które mogą być podłożem programów terrorystycznych (…) Jednakże trzeba wyraźnie stwierdzić, że niesprawiedliwości istniejące na świecie nie mogą być nigdy używane jako usprawiedliwienie zamachów terrorystycznych (…) Roszczenie terroryzmu do działania w imieniu ubogich jest z gruntu fałszywe”. Natomiast papieska intencja misyjna na listopad brzmi: „aby dzięki połączonym wysiłkom ludzi wierzących i aktywnych członków społeczeństwa udało się usunąć nowe i stare przeszkody, uniemożliwiające rozwój kontynentu afrykańskiego”. Komentarzem do tej intencji może być posynodalna adhortacja apostolska Ecclesia in Africa, którą Jan Paweł II wydał w 1995 roku. Uczestnicy Synodu Biskupów dla Afryki postawili sobie pytanie, czy na kontynencie, gdzie tak często krążą złe wieści, chrześcijańskie orędzie może stać się Dobrą Nowiną dla jego mieszkańców. Zastanawiali się, gdzie wśród wszechobecnej rozpaczy ludy Czarnego Lądu mają szukać nadziei i optymizmu, które niesie ze sobą Ewangelia. Zwrócili uwagę, że ewangelizacja to wiele podstawowych wartości, których tak bardzo brakuje na kontynencie afrykańskim. Są to nadzieja, pokój, radość, zgoda, miłość i jedność. Ponadto ojcowie synodalni wśród współczesnych wyzwań dla Afryki wskazali na różnego rodzaju podziały, które należy usunąć, podejmując szczery dialog. Głęboka wzajemna wrogość różnych grup etnicznych, tradycji, języków, a także religii stanowi często przeszkodę dla ich współistnienia. Konflikty plemienne niejednokrotnie stwarzają zagrożenie, jeśli nie dla pokoju, to w każdym razie dla wspólnego dobra całego społeczeństwa. Utrudniają też pracę wspólnotom kościelnym. Szczególną misją Kościoła w Afryce jest usuwanie wszelkich podziałów, które niszczą dobro tamtejszych społeczeństw. Trzeba też zapytać, „czy można głosić Chrystusa na tym ogromnym kontynencie, zapominając, że jest on jednym z najuboższych regionów świata? Czy można nie brać pod uwagę przepełnionej cierpieniami historii ziemi, na której tyle narodów wciąż zmaga się z głodem, wojnami, konfliktami rasowymi i plemiennymi, brakiem politycznej stabilności, łamaniem praw człowieka? To wszystko stanowi wyzwanie dla ewangelizacji”.