Papież o wschodnich korzeniach chrześcijaństwa i o św. Efremie Syryjczyku

"Pan przyszedł do niej, aby stać się sługą. Słowo przyszło do niej, by milczeć w jej łonie. Piorun przyszedł do niej, by nie robić żadnego hałasu. Pasterz przyszedł do niej i oto urodził się Baranek, co cichutko płacze. Albowiem łono Maryi odwróciło role: Ten, co wszystko stworzył, wszedł w jego posiadanie, lecz ubogi. Najwyższy przyszedł do Niej (Maria), ale wszedł w pokorze. Blask przyszedł do niej, ale w skromne szaty odziany. Ten, co wszystkim szafuje, zaznał głodu. Ten, co wszystkich poi, zaznał pragnienia. Nagi i ogołocony wyszedł z niej ten, co (w piękno) przyobleka wszystko" (Hymn "De Nativitate"11, 6-8). Dla wyrażenia tajemnicy Chrystusa Efrem używa wielkiej rozmaitości tematów, wyrażeń, obrazów. W jednym ze swych hymnów w udany sposób łączy Adama (w raju) z Chrystusem (w Eucharystii): "Mieczem cherubina zamknięta została droga drzewa życia. Lecz narodom Pan tego drzewa dał się jako pokarm On sam w ofierze (eucharystycznej). Drzewa Edenu dane zostały jako pożywienie pierwszemu Adamowi. Dla nas sam ogrodnik Ogrodu we własnej osobie stał się pokarmem dla dusz naszych. W istocie wszyscyśmy wyszli z Raju wraz z Adamem, który zostawił go za sobą. Teraz, gdy miecz został wyjęty tam w dole (na krzyżu) przez włócznię, możemy tam powrócić" (Hymn 49, 9-11). Mówiąc o Eucharystii Efrem posługuje się dwoma obrazami: węgla czyli rozżarzonego węgla i perły. Temat węgla zaczerpnięty jest z proroka Izajasza (por. 6,6). Jest to obraz serafina, który bierze węgiel szczypcami i dotyka nim ust proroka, by je oczyścić; chrześcijanin natomiast dotyka i pochłania Węgiel, którym jest sam Chrystus: "W twym chlebie ukrywa się Duch, który nie może być skonsumowany; w twym winie jest ogień, którego nie można pić. Duch w twym chlebie, ogień w twym winie: oto cud przyjęty przez nasze usta. Serafin nie mógł zbliżyć swych palców do węgla, którego dotknęły jedynie usta Izajasza; ani palce go nie pochwyciły, ani usta nie przełknęły; nam jednak Pan dozwolił dokonać obu rzeczy. Ogień zstąpił z gniewem, by zniszczyć grzeszników, lecz ogień łaski zstępuje na chleb i w nim pozostaje. Zamiast ognia, który zniszczył człowieka, zjedliśmy ogień chleba i zostaliśmy ożywieni" (Hymn "De Fide" 10, 8-10). I ostatni przykład hymnów św. Efrema, gdzie mowa jest o perle jako symbolu bogactwa i piękna wiary: "Położyłem (perłę), bracia moi, na mej dłoni, aby móc ją ocenić. Zacząłem ją oglądać z jednej i z drugiej strony: miała jednakowy wygląd ze wszystkich stron. (Takie) jest poszukiwanie Syna, niezgłębione, ponieważ całe jest światłością. W Jego jasności widziałem Jasnego, który nie staje się matowy; i w swej czystości, wielki symbol ciała naszego Pana, który jest czysty. W jego niepodzielności ujrzałem prawdę, która jest niepodzielna" (Hymn "O perle" 1, 2-3).