Benedykt XVI: Boże Miłosierdzie kluczem do zrozumienia pontyfikatu Jana Pawła II

W tej wspomnieniowej refleksji przewodnikami są nam słowa biblijnych czytań, których przed chwilą wysłuchaliśmy. „Wy się nie bójcie!”. Słowa anioła zmartwychwstania, skierowane do niewiast przy pustym grobie, stały się rodzajem motta w ustach Papieża Jana Pawła II, począwszy od uroczystej inauguracji jego Piotrowej posługi. Powtarzał je wielokrotnie Kościołowi i ludzkości zmierzającej do roku 2000, a potem, poprzez ten historyczny próg, ku brzaskowi trzeciego milenium. Powtarzał je zawsze z nieugiętą mocą, początkowo potrząsając zwieńczonym krzyżem pastorałem, a potem, gdy ubywało sił fizycznych, opierając się na nim, aż po ów ostatni Wielki Piątek, kiedy to uczestniczył w Drodze Krzyżowej z prywatnej kaplicy, ściskając Krzyż ramionami. Nie możemy zapomnieć tego ostatniego, milczącego świadectwa miłości do Jezusa. Także ta wymowna scena ludzkiego cierpienia i wiary w ów ostatni Wielki Piątek, wskazywała wierzącym i światu sekret całego życia chrześcijańskiego. Jego „Nie lękajcie się!” nie opierało się na ludzkich siłach, a ni na osiągniętych sukcesach, ale wyłącznie na Słowie Bożym, na Krzyżu i na Zmartwychwstaniu Chrystusa. Stopniowo, gdy został ogołocony ze wszystkiego, w końcu także ze zdolności mowy, to zawierzenie Chrystusowi stawało się coraz bardziej oczywiste. Jak w przypadku Jezusa, tak i u Jana Pawła II, miejsce słów zajęła najwyższa ofiara: dar z samego siebie. A śmierć przypieczętowała życie w pełni oddane Chrystusowi, dla Niego ukształtowane, także przez fizyczne cierpienie i ufne rzucenie się w ramiona Niebieskiego Ojca. „Pozwólcie mi odejść do Ojca” – jak świadczą ci, którzy byli blisko, to były jego ostatnie słowa, stanowiące dopełnienie życia całkowicie ukierunkowanego na poznanie i kontemplowanie oblicza Pana. Czcigodni i drodzy bracia, dziękuję, że zechcieliście być przy mnie podczas tej Mszy świętej ofiarowanej za umiłowanego Jana Pawła II. Szczególną myśl kieruję do uczestników pierwszego światowego Kongresu Bożego Miłosierdzia, który rozpoczyna się właśnie dziś i który zamierza pogłębić jego bogate nauczanie na ten temat. Jak on sam powiedział, Boże Miłosierdzie jest kluczem do zrozumienia jego pontyfikatu. Pragnął, aby przesłanie miłosiernej miłości Boga dotarło do wszystkich ludzi i wzywał wiernych, aby o tym świadczyli. Dlatego zechciał wynieść do chwały ołtarzy siostrę Faustynę Kowalską, pokorną zakonnicę, która dzięki tajemniczemu Boskiemu zrządzeniu stała się proroczą wysłanniczką Bożego Miłosierdzia. Sługa Boży Jan Paweł II poznał i osobiście doświadczył ogromnych tragedii XX wieku i przez długi czas zastanawiał się, co mogłoby powstrzymać zalew zła. Odpowiedź znalazł w Bożej miłości. Tylko Boże Miłosierdzie jest bowiem zdolne położyć kres złu; tylko wszechwładna miłość Boga może przezwyciężyć potęgę złoczyńców oraz niszczącą moc egoizmu i nienawiści. Dlatego podczas ostatniej wizyty w Polsce, wracając do swej ziemi ojczystej, powiedział: „Nie ma dla człowieka innego źródła nadziei, jak miłosierdzie Boga”. Składamy Panu dzięki, że dał Kościołowi tego wiernego i odważnego sługę. Wielbimy i błogosławimy Najświętszą Maryję Pannę, że nieustannie czuwała nad jego osobą i posługą ku pożytkowi ludu chrześcijańskiego i całej ludzkości. A składając za jego duszę odkupieńczą Ofiarę, prosimy go, aby nadal wstawiał się z nieba za każdym z nas, a w sposób szczególny za mnie, którego Opatrzność wezwała do podjęcia jego nieocenionej, duchowej spuścizny. Oby Kościół, idąc za jego wskazaniami i przykładem, wiernie i bezkompromisowo kontynuował swą misję ewangelizacji, niestrudzenie szerząc miłosierną miłość Chrystusa, źródło prawdziwego pokoju dla całego świata. Tekst polski: Radio Watykańskie