Czy można odmówić chrztu dziecka?

Dlaczego Kościół katolicki chrzci dzieci „Praktyka chrztu dzieci od niepamiętnych czasów należy do tradycji Kościoła; wyraźne jej świadectwa pochodzą z II wieku. Jest jednak bardzo możliwe, że od początku przepowiadania apostolskiego, gdy całe "domy" przyjmowały chrzest, chrzczono także dzieci” - przypomina Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK 1252) przywołując wydaną w roku 1980 instrukcję Kongregacji Nauki Wiary „Pastoralis actio”. Katechizm odwołuje się też do Soboru Trydenckiego, podkreślając, że „dzieci, rodząc się z upadłą i skażoną grzechem pierworodnym naturą, również potrzebują nowego narodzenia w chrzcie”. Według Katechizmu gdyby Kościół i rodzice nie dopuszczali dziecka do chrztu zaraz po urodzeniu, pozbawialiby je bezcennej łaski stania się dzieckiem Bożym. Dlatego Kodeks Prawa Kanonicznego nakazuje „Rodzice mają obowiązek troszczyć się, ażeby ich dzieci zostały ochrzczone w pierwszych tygodniach; możliwie najszybciej po urodzeniu, a nawet jeszcze przed nim powinni się udać do proboszcza, by prosić o sakrament dla dziecka i odpowiednio do niego się przygotować” (KPK 867). Ks. Tadeusz Pawluk, autor komentarza do Kodeksu Prawa Kanonicznego promulgowanego w roku 1983 komentuje tę dyspozycję KPK następująco: „Chrzest dziecka jest ważny przed jego dojściem do wieku rozeznania. Wiarę i intencję przyjęcia chrztu w jego imieniu wyrażają rodzice oraz wspólnota Kościoła. Tak jak państwo swoimi ustawami zapewnia dziecku, niezależnie od jego woli, prawo do posiadania dóbr doczesnych, tak Kościół zapewnia mu dobra duchowe. Jak naturalne narodzenie dziecka leży poza zasięgiem jego decyzji, a jego życie rozwija się dzięki wspólnocie, tak jego narodziny duchowe i rozwój nadprzyrodzony są uzależnione od wspólnoty ludu Bożego”. Aby ochrzcić dziecko godziwie Prawo kościelne formułuje też warunki niezbędne do godziwego ochrzczenia dziecka. Trzeba: 1° aby zgodzili się rodzice lub przynajmniej jedno z nich, lub ci, którzy prawnie ich zastępują; 2° aby istniała uzasadniona nadzieja, że dziecko będzie wychowane po katolicku; jeśli jej zupełnie nie ma, chrzest należy odłożyć zgodnie z postanowieniami prawa partykularnego, powiadamiając rodziców o przyczynie (KPK 868). „Wprowadzenie teologiczne i pastoralne” do „Obrzędów chrztu dzieci” zwraca uwagę, że „Jest rzeczą doniosłą, aby rodzice dziecka przed chrztem przygotowali się do świadomego udziału w nim, albo kierując się własną znajomością wiary, albo przy pomocy przyjaciół i innych członków wspólnoty, posługując się odpowiednimi środkami, którymi są książki, listy i katechizmy przeznaczone dla rodzin. Proboszcz zaś niechaj się stara osobiście lub przez współpracowników złożyć im wizytę, a nawet zebrać większą liczbą rodzin, by przygotować je do zbliżającego się obrzędu przez duszpasterskie pouczenie i wspólną modlitwę”. W tym samym dokumencie czytamy, że po udzieleniu chrztu rodzice dziecka, wdzięczni Bogu i wierni podjętym zadaniom, mają obowiązek doprowadzić dziecko do poznania Boga, którego przybranym synem się stało, oraz przygotować do przyjęcia bierzmowania i uczestnictwa w Eucharystii. „Proboszcz niech im pomaga w spełnieniu tego zadania, posługując się odpowiednimi środkami” - dodaje „Wprowadzenie”. Precyzując czas, w którym dziecko powinno być ochrzczone „Wprowadzenie” stwierdza, że udzielenie chrztu powinno nastąpić w pierwszych tygodniach po narodzeniu dziecka. Podaje jednak zastrzeżenie: „Jeśli brak jakiejkolwiek uzasadnionej nadziei, że dziecko będzie wychowane po katolicku, chrzest należy odłożyć zgodnie z postanowieniami prawa partykularnego, powiadamiając rodziców o przyczynie”. O terminie chrztu dzieci, gdy nie są spełnione warunki godziwości, decyduje proboszcz „uwzględniając zarządzenia Konferencji Episkopatu”. Ja wielką wagę Kościół katolicki przywiązuje do chrztu, który jest konieczny do zbawienia, świadczy dyspozycja Kodeksu Prawa Kanonicznego: „Dziecko rodziców katolickich, a nawet i niekatolickich, znajdujące się w niebezpieczeństwie śmierci, jest godziwie chrzczone, nawet wbrew woli rodziców” (KPK 686 § 2).