Rumunia anektuje Italię!

Nie ma się czemu dziwić. Zrozumiałym jest, że skoro we Włoszech mieszka wielu prawosławnych Rumunów, istnieje potrzeba zorganizowania im duszpasterstwa. A jako że – póki co – katolicy i prawosławni nie czują się jednym Kościołem, nic dziwnego, że na terytorium „katolickim” powstają diecezje prawosławne. Na terenach zamieszkałych w większości przez prawosławnych też istnieją diecezje naszego Kościoła i nie widzimy w tym nic niestosownego. Większym problemem może być pytanie, dlaczego tworzyć struktury jednego, konkretnego Kościoła prawosławnego, a nie jednostkę „samodzielną”. Wiem, że to skutek specyfiki prawosławia, które inaczej niż Kościół katolicki „składa się” z Kościołów autokefalicznych, ale jednak dziwi, gdy obok siebie – na przykład w Ziemi Świętej – widzi się placówki różnych prawosławnych Kościołów. To problem, który na pewno wymaga przemyślenia. Przez samych prawosławnych, ale w perspektywie przyszłej jedności także przez katolików. Tym bardziej, że i nasz Kościół to nie tylko Kościół rzymskokatolicki, ale sporo Kościołów Wschodnich, będących w unii z Rzymem. One też mają własne struktury. Sprawia to, że np. Lwów mógł się niegdyś poszczycić trzema biskupami katolickimi: rzymskokatolickim, greckokatolickim i ormiańskim. W kontekście skomplikowanej historii kościelnych podziałów i unii jest to zrozumiałe. Warto jednak chyba – w perspektywie przyszłej jedności – i z tym problemem się zmierzyć. Na pewno zaś warto dbać o to, by dublowanie kościelnych struktur ograniczyć do koniecznego minimum. Trudno nie zauważyć, że sporą rolę w owych podziałach odgrywa kwestia tożsamości narodowej. To ona jest wyznacznikiem kościelnej przynależności dla wielu prawosławnych, ale – niestety – często także dla katolików. Niestety, bo Kościół z natury swej jest powszechny. Przekracza granice państw i narodowych podziałów. Niestety, także my, Polacy, w swoim patriotyzmie czasem zdajemy się tego nie widzieć. Na początku XX wieku w Stanach zjednoczonych doprowadziło to do schizmy i powstania Kościoła polskokatolickiego. Parę lat temu spowodowało gorące protesty przeciwko wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej… W Kościele nie ma Żyda ani Greka. Tym bardziej Polaka, Rumuna, Włocha czy Anglika. Bo wszystkim we wszystkich jest Chrystus. Pielęgnując narodowe obyczaje warto nie tracić z oczu także tej perspektywy: Kościoła, w którym różnorodność jest bogactwem, ale nie przeszkadza jednoczyć się wokół jednego, miejscowego biskupa. Gdy ośrodki duszpasterskie – czy to prawosławnych czy katolików – stają się placówkami o silnym charakterze narodowym, gubi się gdzieś prawda, że Chrystus umarł za wszystkich. Jak wtedy głosić Go „aż po krańce ziemi”?