Do góry nogami

Nie śledzę na bieżąco wszystkich informacji. Wiem co do mnie dociera. Raz jedno, za chwilę drugie. Pół biedy, gdy chodzi o odczucia i interpretacje. Zdaje sobie sprawę, że mogą być różne. Gorzej gdy czasem nie bardzo wiem jakie są fakty. Przeoczyłem jakież ważne sprostowanie? Wszystko mi się miesza? Źle gdy zamiast rzetelnej informacji media serwują szum. Podstawą dziennikarskiego warsztatu powinno być trzymanie się faktów. Pogoń za sensacją nie może spowodować ograniczania się do plotek czy opisu ludzkich emocji. Inaczej opinie takie, jak niedawna Rady Etyki Mediów, będą musiały być ciągle powtarzane. Jest jednak coś, co w mediach smuci mnie jeszcze bardziej, choć pewnie nie jest wielkim problemem. To traktowanie po macoszemu tematyki międzynarodowej. Kto słyszał o toczącym się konflikcie zbrojnym w Algierii? Czego możemy dowiedzieć się o sytuacji w Kaszmirze? Czy coś zmieniło się w Kolumbii? Nawet niedawne doniesienia o krwawych wydarzeniach w Kenii nie wzbudzają dziś większego zainteresowania mediów i w najlepszym wypadku wszystko kończy się na dość lakonicznych informacjach, że może być jeszcze gorzej. Ludzka tragedia okazała się niewiele bardziej istotna od narodzenia niedźwiadka w ZOO. Może się czepiam. Może moje zainteresowanie tym co dzieje się w świecie jest dziwactwem. Jednak moja chrześcijańska intuicja mówi mi, że takie zainteresowanie się problemami (i radościami) bliższych i dalszych sąsiadów jest jednak ważne. Możliwość wybuchu wojny między Urugwajem a Argentyną z powodu budowy zakładów celulozowych czy problemy chrześcijan w Indiach mnie nie dotykają, ale pomagają patrzeć z właściwej perspektywy. Nogi na dole, głowa w górze. Wiszenie do góry nogami może jest dobre jako gimnastyka, ale na dłuższą metę nikomu nie wychodzi na zdrowie.