Hojnie z szafowaniem sakramentami

Pytanie o dopuszczanie do pierwszej Komunii dzieci, które zdają się większy nacisk stawiać na sprawy czysto zewnętrzne niż spotkanie z Jezusem, zadano Benedyktowi XVI podczas jego wakacyjnych spotkań z duchowieństwem. Odpowiedź papieża, bardzo osobista, nie ma waloru nieomylności. Jasny jednak jest, ze to bardzo ważna opinia. Jego zdaniem „jeśli udaje się nam dostrzec choć mały promyk pragnienia komunii w Kościele, pragnienie również dzieci, które chcą wejść w komunię z Jezusem” lepiej je do tego sakramentu dopuścić. Następca św. Piotra wskazuje przy tym na Jezusa, który był otwarty na osoby „z marginesu ówczesnego Izraela”, czym naraził się wielu pobożnym Żydom. Takie postawienie sprawy, choć nie nowe, niewątpliwie jest ważnym wskazaniem dla duszpasterzy. W Kościele zawsze istniała i istnieć będzie pokusa tworzenia „wspólnoty doskonałych”. Będzie się więc mówiło o „autentycznych chrześcijanach” czy „prawdziwych katolikach”. Takie stawianie sprawy nie jest zresztą całkiem bezzasadne. Jednak trzeba pamiętać, by rygoryzmem nie stawiać granic Bożej łaskawości. Tam gdzie nie ma ani krzty wiary – jak mówi papież – nie ma sensu udzielać sakramentów. Gdzie jednak choć trochę się tli, powinno się raczej na przystąpienie do sakramentu pozwolić. Duszpasterz musi oczywiście roztropnie rozstrzygnąć jak postąpić. Nie musi mieć jednak wątpliwości, gdy wiara proszącego o sakrament wydaje się zbyt mała, zbyt niedojrzała i powierzchowna. Cieszę się, że Benedykt XVI właśnie ku takiemu rozwiązaniu się skłania. Bóg działa w człowieku jak chce. Jego łaskawość nie zna żadnych granic. Warto o tym pamiętać w codziennej, duszpasterskiej pracy. Wiadomo zresztą, że bez Bożej pomocy wszelki ludzki trud jest daremny. Także duszpasterski.