Moralnością w kryzys

Zdaje sobie sprawę, że opracowanie w miarę jasnych kryteriów moralnych funkcjonowania bankowości nie jest łatwe. Nie tylko dlatego, że zwykłemu człowiekowi trudno zrozumieć specjalistyczny slang, którym posługują się specjaliści od finansów. Przede wszystkim dlatego, że do tej pory filozofia systemu się sprawdzała, a jego ewentualne ofiary były mało widoczne. Gdy kryzys dotyka cały świat widać, że kolos stoi na glinianych nogach. Episkopat Hiszpanii odnosząc się do obecnego kryzysu przypomniał tradycyjne nauczanie Kościoła: naukę o wymogach dobra wspólnego, przeznaczeniu dóbr wspólnych i prywatnych oraz o prawie i obowiązku pracy. Wskazał też, że u źródeł kłopotów tkwi zdominowanie życia gospodarczego przez chciwość. Wydaje się jednak, że takie ogólne wskazania to zbyt mało. Łatwo się spod rygoru obowiązywania takich ogólnych zasad wyłamać, co wyraźnie uwidoczniło się w oburzeniu, jakim rekiny finansjery zareagowały na zapowiedź obniżenia ich zarobków. Kryzys można potraktować jako znak czasu: szczegółowa refleksja teologiczno-moralna nad samymi mechanizmami finansowymi jest dziś koniecznością. A jej wyniki nie powinny zostać w zaciszu profesorskich gabinetów, ale trafić między ludzi. Przy okazji można by też w miarę jasno ustosunkować się do problemu własności dóbr niematerialnych. Póki co świat zmierza do zrównania praw autorskich z prawem do własności worka kartofli, a odwołujący się do europejskich tradycji darmowego dostępu do dóbr kultury traktowani są bez mała jak rozbójnicy. Bardzo na taki jasny głos Kościoła czekam.