Kościół ma trzech nowych świętych

Ponadto Ojciec Święty upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do ogłoszenia 4 dekretów o cudach przypisywanych wstawiennictwu błogosławionych. Oznacza to, że po zasięgnięciu opinii kardynałów papież wyznaczy datę ich kanonizacji.

Są to cuda za przyczyną:

bł. Jana Antoniego Fariny, urodzonego się w Gambellarze w pobliżu Vicenzy we Włoszech 11 stycznia 1803 r., jako drugi spośród pięciu braci. Jego rodziców wyróżniała głęboka wiara. Po przedwczesnej śmierci ojca zamieszkał wraz z matką i braćmi u wuja księdza, który zadbał o jego formację duchową.

Mając piętnaście lat wstąpił do seminarium diecezjalnego w Vicenzy, a po jego ukończeniu, 14 stycznia 1827 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Został następnie mianowany wikariuszem parafii św. Piotra w Vicenzy, a także wykładowcą w seminarium. W 1831 r. założył pierwszą szkołę ludową dla dziewcząt z ubogich rodzin. Aby zapewnić tej instytucji odpowiednie nauczycielki, w 1836 r. założył Zgromadzenie Sióstr Nauczycielek św. Doroty, Córek Najświętszych Serc. Członkinie zgromadzenia zajmowały się także niewidomymi, głuchoniemymi, psychicznie upośledzonymi, chorymi i starcami. Założyciel pragnął otoczyć opieką wszystkich potrzebujących.

W 1850 r. został mianowany ordynariuszem Treviso; sakrę biskupią przyjął 19 stycznia 1851 r. Rozwinął prekursorską działalność duszpasterską, nastawioną na formację duchowieństwa i ludzi świeckich, przygotowującą ich do wspólnej pracy ewangelizacyjnej. Jako biskup Treviso udzielił święceń kapłańskich Giuseppe Sarto — przyszłemu papieżowi Piusowi X.

W 1860 r. został przeniesiony na stolicę biskupią do Vicenzy, gdzie z oddaniem służył Ludowi Bożemu jeszcze przez 28 lat. Organizował pracę charytatywną, troszczył się o kapłanów, zwołał też synod diecezjalny — po raz pierwszy od 1689 r. Brał udział w obradach Soboru Watykańskiego I, na którym znalazł się wśród zwolenników ogłoszenia dogmatu o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności. Ze względu na szczególną troskę o dzieła miłosierdzia współcześni nazywali go "biskupem ubogich". Zmarł w Vicenzy 4 marca 1888 r. Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 4 listopada 2001 r.

bł. Cyriaka Eliasza Chavary, urodzonego 10 lutego 1805 r. w Kainakary w Indiach, założyciela Karmelitów Maryi Niepokalanej (CMI). Wstąpił do seminarium w 1818 r., w 1829 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1855 r. został pierwszym przełożonym generalnym zgromadzenia pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej. Zmarł 3 stycznia 1871 r. w Koonammava w opinii świętości. Został beatyfikowany w Kottayam przez Jana Pawła II 8 lutego 1986 r.

bł. Mikołaja Saggio de Longobardi urodzonego 6 stycznia 1649 r. w Longobardi, w Kalabrii (Włochy), w rodzinie skromnej i bogobojnej. Wcześnie wstąpił do franciszkanów. Z powodu braku wykształcenia do kapłaństwa go nie sposobiono. Odznaczał się anielską pobożnością i doskonałym posłuszeństwem. Pozwolono mu na pielgrzymowanie do Rzymu i Loreto. Obdarzony niezwykłymi darami Bożymi, skrupulatnie ukrywał je przed otoczeniem. Potem poważnie chorował. Gdy 2 lutego 1709 r. nastąpiła krótka agonia, twarz rozjaśniła mu się niezwykłym blaskiem. Beatyfikował go Pius VI w 1786 r.

bł. siostry Eufrazji od Najświętszego Serca Jezusowego; urodzona w 1877 r. w Katturze w indyjskim stanie Kerala jako Róża Eluvathingal. Pod wpływem pobożnej matki od wczesnych lat chciała zostać świętą. Za wzór stawiała sobie swą patronkę, św. Różę z Limy. Mając 9 lat złożyła ślub czystości. Trzy lata później została aspirantką Zgromadzenia Matki Karmelu, w którym przyjęła imię Eufrazja. W zgromadzeniu pełniła funkcje m.in. przełożonej oraz mistrzyni nowicjatu. Zmarła 29 sierpnia 1952 r. 35 lat później rozpoczął się jej proces beatyfikacyjny. Heroiczność cnót sługi Bożej Stolica Apostolska potwierdziła w 2002 r. Na jej beatyfikację zezwolił Benedykt XVI, a odbyła się ona 3 grudnia 2006 r. wsi Ollur koło Trichuru, w której się urodziła, zmarła i została pochowana.

Ponadto jeden dekret dotyczy cudu za przyczyną Sługi Bożego, Alojzego Bordino ze zgromadzenia braci świętego Józefa Cottolengo, (1922-1977) zmarłego w Turynie. Jest on konieczny do beatyfikacji sługi Bożego.

Osiem dekretów o heroiczności cnót dotyczy Sług Bożych:

• hiszpańskiego biskupa Franciszka Simóna Ródenasa OFMCap. (1849-1914);
• Włocha, ks. Adolfa Barberisa (1884-1967);
• zmarłego w Kanadzie Francuza, asumpcjonisty o. Marii Klemensa (w świecie Józef Staub) - (1876-1936);
• hiszpańskiego augustianina, br. Sebastiana Elorza Arizmendi (1882-1942);
• Brazylijki Marii Teresy od Jezusa Eucharystycznego (w świecie Dulce Rodrigues dos Santos), założycielki zgromadzenia Małych Misjonarek Maryi Niepokalanej (1901-1972);
• Hiszpanki, Klary od Niepokalanego Poczęcia, klaryski (w świecie Jonna Sánchez García) - (1902-1973);
• zmarłej w Hiszpanii Włoszki, Marii Magdaleny od Jezusa Eucharystycznego (w świecie Maria Józefina Teresa Marcucci) - (1888-1960);
• Włocha, Alojzego Rocchi, świeckiego, (1932-1979).

W tych ośmiu przypadkach do beatyfikacji są jeszcze konieczne dekrety o cudzie za wstawiennictwem wspomnianych sług Bożych.