Kościół ma trzech nowych świętych

Przyjmując prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Angelo Amato papież upoważnił tę dykasterię także do ogłoszenia 4 dekretów o cudach przypisywanych wstawiennictwu błogosławionych (do kanonizacji), jednym dekrecie o cudzie przypisywanym wstawiennictwu sługi Bożego (do beatyfikacji) oraz 8 dekretów o heroiczności cnót kandydatów na ołtarze.

Franciszek de Montmorency Laval urodził się 30 kwietnia 1623 w Montigny-sur-Avre we Francji. Pochodził z jednej z najpotężniejszych, arystokratycznych rodzin francuskich. Otrzymał gruntowne wykształcenie w kolegium jezuickim i w 1647 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pomimo, że ze względu na koneksje rodzinne były mu dostępne najwyższe zaszczyty francuskiego Kościoła, jego marzeniem były misje. Skorzystał z okazji wyjazdu do misji w Nowej Francji (dzisiejsza Kanada). W 1658 r. został mianowany pierwszym wikariuszem apostolskim Nowej Francji. Rok później przybył do Nowego Świata, by objąć swą misję. W 1674 r. po podniesieniu wikariatu apostolskiego Nowej Francji do rangi diecezji i zmiany nazwy na Québec został pierwszym biskupem tej diecezji. W czasie swej posługi dokonał podziału administracyjnego diecezji na szereg parafii oraz ufundował seminarium duchowne w Québeku, które w 1852 r. przekształciło się w Uniwersytet Laval. Z racji swej pozycji był członkiem rady kolonii, w której często reprezentował odmienne poglądy niż gubernatorowie Nowej Francji. Sytuacja taka prowadziła do częstych konfliktów. Jako że Laval posiadał silne poparcie we Francji, konflikty te kończyły się częstymi zmianami na stanowisku gubernatora. Był znany ze swej zdecydowanej walki z plagą alkoholizmu wśród miejscowej ludności. Obłożył karą ekskomuniki chrześcijan sprzedających alkohol Indianom. W 1679 r. uzyskał do króla Ludwika XIV dekret zakazujący sprzedaży alkoholu rdzennym mieszkańcom Kanady. Zmarł 6 maja 1708 r. Beatyfikował go Jan Paweł II 22 czerwca 1980 r.

Portugalski jezuita Józef de Anchieta urodził się w San Cristóbal de la Laguna na Teneryfie na Wyspach Kanaryjskich 19 marca 1534 r. Jako dziecko pobierał nauki u dominikanów. Już w wieku siedmiu lat doskonale potrafił operować językiem łacińskim. Odznaczał się wysokimi zdolnościami intelektualnymi, pobożnością i niezwykłą pamięcią. Od czternastego roku życia studiował na uniwersytecie w Koimbrze. Interesował się publikacjami misjonarzy z Nowego Świata. Od jezuitów otrzymywał listy misjonarzy min. o. Franciszka Ksawerego i o. Manuela da Nobregi, którzy jako pierwsi opisywali nowe ziemie i ich mieszkańców. Próbował rozeznać swoje powołanie. Ostatecznie wstąpił do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego. W czasie trwania nowicjatu José wyróżniał się pobożnością i skłonnością do ascezy. Pragnął wyjechać na misje, ale miał kłopoty zdrowotne. Z tego względu został wysłany do Brazylii, gdzie przez 44 lata był misjonarzem. Przybył tam 13 czerwca 1553 r., nie mając jeszcze 20 lat. Zapisał się w dziejach Brazylii między innymi jako jeden z założycieli dwóch największych miast tego kraju: São Paulo i Rio de Janeiro. Był znany jako znakomity mówca, katecheta, pisarz i dramaturg. Ze swą posługą misyjną szedł jednocześnie do Indian, Białych i Czarnych, dlatego nazwano go Apostołem Brazylii. Zmarł 9 czerwca 1597 r. Błogosławionym ogłosił go 22 czerwca 1980 r. Jan Paweł II.

Maria od Wcielenia (Maria Guyart) urodziła się 28 października 1599 r. koło Tours. Była córką piekarza Florenta Guyarta i Jeanne Michelet. W wieku 17 lat poślubiła Claude'a Martina, z którym miała syna urodzonego w 1619 r. Pół roku później owdowiała. W 1631 r. wstąpiła do zakonu urszulanek. Śluby zakonne złożyła w 1633 r. i przyjęła imię Marii od Wcielenia. W 1639 r. przybyła do Nowej Francji w Ameryce Północnej, gdzie rozwinęła działalność misyjną i charytatywną. W Québeku założyła klasztor urszulanek (1641), którego została pierwszą przełożoną. Stąd prowadziła swoją działalność. Nauczyła się języka Irokezów i pracowała wśród Indian. Opracowała słowniki i katechizmy w języku Huronów. Zmarła 30 kwietnia 1672 r. Po śmierci została otoczona kultem i czczona przez Kościół w Québeku jako święta. Jej relikwie znajdują się w założonym przez siebie klasztorze. 22 czerwca 1980 r. jej beatyfikacji dokonał bł. Jan Paweł II.

Tych troje błogosławionych zostało wpisanych do katalogu świętych na mocy tzw. kanonizacji równoważnej. Ich kult obowiązuje w całym Kościele. Ten akt papieski jest ostatecznym orzeczeniem przez papieża ich świętości. Orzeczenie to nie jest jednak wyrażone w zwykłej formule kanonizacji, lecz w dekrecie zobowiązującym cały Kościół do oddawania czci danemu błogosławionemu i otaczania go takim samym kultem, jaki należy się świętym kanonizowanym.

W Kanadzie papieską decyzję o kanonizacji założycieli Kościoła w Quebeku przyjęto z wielką radością, ale i przejęciem. Franciszek daje nam jasny sygnał, że teraz my mamy ewangelizować Kanadę – powiedział Radiu Watykańskiemu kard. Cyprien Lacroix z Quebeku.

„Ci ludzie już za życia cieszyli się opinią świętości – powiedział kard. Lacroix. – Są to wielcy założyciele naszego kraju i naszego Kościoła. Od dawna oczekiwaliśmy ich kanonizacji. Dlatego dzisiejszy dzień jest dla Quebeku wielkim świętem. Myślę, że Franciszek przez tę kanonizację chce nam dać wzory świętych ewangelizatorów, pobudzić nas do nowej ewangelizacji. Bo współczesna misja wymaga niemniejszej odwagi, śmiałości i świętości. Ale jest to też okazja, by pełniej uświadomić sobie nasze katolickie korzenie. U początków naszego kraju stało wielu świętych. Można powiedzieć, że Quebek jest owocem mistycznej epopei. Nasz kraj został założony przez ludzi wielkiej wiary, którym leżało na sercu głoszenie Ewangelii i rozszerzanie królestwa Bożego na ziemi. Ich kanonizację odbieramy jako bardzo silny bodziec i z serca dziękujemy za nią Papieżowi”.