"Pozwólmy prowadzić się Duchowi"

Drodzy Bracia i Siostry!

Wezwaliśmy z wiarą Ducha Świętego, aby towarzyszył pracom naszego Synodu, którego fazę plenarną dziś zainaugurowaliśmy.

Synod to „zwołanie w jedno miejsce” reprezentantów Kościoła, który już od dłuższego czasu żył synodalną atmosferą i prowadził przygotowawcze konsultacje. Miały one miejsce przede wszystkim w parafialnych zespołach synodalnych. Trwały też prace w komisjach tematycznych, w zespołach: teologicznym i legislacyjnym oraz w komisji głównej. Wszystkie te prace skupiały się – niczym w soczewce – w działaniach sekretariatu synodu, który całość ogarniał i syntetyzował – nie zużywając przy tym zbyt wiele papieru, wszak istnieją nowe formy i techniki komunikacji, które II Synod w znakomity sposób wykorzystuje. Wielu „przyłożyło już ręce do wioseł” II Synodu naszego diecezjalnego Kościoła, za co serdeczne „Bóg zapłać”!

Za nami nie tylko presynodalna praca, nie zabrakło też towarzyszącej synodowi modlitwy poszczególnych grup synodalnych i całego Kościoła katowickiego. Byliśmy również wspierani modlitwą wspólnot zakonnych: bliskich i geograficznie dalekich. Wśród tych dalekich warto wymienić siostry karmelitanki na Islandii i w Norwegii…

W wołaniu o światło Ducha Świętego, którym rozpoczęliśmy nasze dzisiejsze zgromadzenie, utwierdza nas zapewnienie samego Jezusa Chrystusa, że: „Ojciec z nieba udzieli Ducha tym, którzy Go proszą” (Łk 11,13). To zapewnienie zostaje nam dane w kontekście modlitwy. Dlatego właśnie po wspólnej modlitwie przeszliśmy z krypty katedralnej do synodalnej auli, aby obradować: aby szukać właściwych (dobrych) dróg, którymi powinien podążać Kościół na Górnym Śląsku w najbliższej przyszłości.

Przed chwilą w liturgii wybrzmiały słowa: „Oto wielka tajemnica wiary”. A my od Ciała Chrystusa przyjętego w Eucharystii, przechodzimy do przeżywania doświadczenia bycia Jego Ciałem Mistycznym, które ma rosnąć w nas – i przez nas – dzięki mocy Ducha Świętego. Oto wielka tajemnica naszej wiary: to nie tylko Eucharystia, to również Duch Święty, który sprawia w nas – i przez nas – że słowo Boże „wzrasta i pomnaża się” (por. Dz 6,7).